§ 62. Naruszenie przez pracownika obowiązków służbowych kwalifikuje się jako występek lub wykroczenie służbowe.
Występkiem służbowym jest każde przewinienie pracownika pochodzące ze złego zamiaru, chęci zysku lub naruszające dyscyplinę służbowa, oraz takie przewinienie pochodzące z niedbalstwa, które zagraża bezpieczeństwu ruchu, naraża istotnie lub może narazić na znaczniejszą szkodę własność lub interes P. K. P., ich pracowników lub osób korzystających z usług kolei.
Występkami służbowemi są również naruszenia obowiązków nie posiadające powyższych cech, jeżeli pracownik popełni je kilkakrotnie. Wszystkie inne przewinienia są wykroczeniami służbowemi.
§ 63. Za naruszenie obowiązków służbowych, określone w § 62, ponosi pracownik odpowiedzialność służbową niezależnie od ewentualnej odpowiedzialności w karno-sadowej.
§ 64. Za wykroczenia służbowe nakłada się kary porządkowe, zaś za występki służbowe kary dyscyplinarne.
§ 65. Kary porządkowe są następujące:
a) upomnienie,
b) kara pieniężna do wysokości 10% należnego za miesiąc uposażenia lub wynagrodzenia.
Kary pieniężne wpływają na rzecz instytucyj humanitarnych, utworzonych dla pracowników P. K. P. lub ich rodzin. Do wymierzania kar porządkowych uprawnione są władze służbowe oraz wyższe w granicach, zakreślonych w przepisach organizacyjnych.
Przed wymierzeniem kary porządkowej należy zbadać zarówno okoliczności towarzyszące naruszeniu przez pracownika obowiązków służbowych, jak i stopień winy oraz należy dać pracownikowi możność usprawiedliwienia się.
O nałożeniu kary porządkowej oraz o przyczynie ukarania należy zawiadomić pracownika na piśmie. Orzeczenie o tej karze można zaskarżyć w ciągu czternastu dni od dnia doręczenia orzeczenia w drodze odwołania do wyższej instancji (§ 16).
Orzeczenie instancji odwoławczej nie podlega dalszemu zaskarżeniu.
§ 66. Kary dyscyplinarne są następujące:
1) nagana:
2) grzywna do wysokości 10% miesięcznego uposażenia (wynagrodzenia) na przeciąg czasu najwyżej do jednego roku;
3) przeniesienie do innej miejscowości bez zwrotu kosztów przesiedlenia;
4) obniżenie uposażeniu (wynagrodzenia) o jedna grupę;
5) przeniesienie do innej miejscowości bez zwrotu kosztów przesiedlenia z obniżeniem uposażenia (wynagrodzenia) o jedną grupę;
6) zwolnienie ze służby ze zmniejszeniem odprawy w granicach od 10 do 20%, względnie z czasowem zmniejszeniem zaopatrzenia emerytalnego w granicach od 10 do 50% na przeciąg od roku do lat pięciu;
7) zwolnienie ze służby ze zmniejszeniem odprawy w granicach od 20 do 50%, względnie ze stałem zmniejszeniem zaopatrzenia emerytalnego w granicach od 20 do 50%;
8) wydalenie ze służby.
Kary dyscyplinarne wymienione w p. 1, 2 i 3 pozbawiają możności posunięcia na wyższe stanowisko na przeciąg jednego roku, wymienione w p. 1 i 5 na przeciąg dwóch lat od dnia prawomocności orzeczenia.
§ 67. Kara wydalenia pracownika ze służby pociąga za sobą utratę wszystkich praw, wynikających ze stosunku służbowego.
W razie okoliczności zasługujących na szczególne uwzględnienie może Minister Komunikacji przyznać członkom rodziny wydalonego pracownika stały zasiłek na utrzymanie, który jednak nie, może przewyższać normalnego ich zaopatrzenia wdowiego lub sierocego. Do powyższego zasiłku maja zastosowanie postanowienia przepisów-emerytalnych o wstrzymaniu i utracie prawa do zaopatrzenia wdowiego i sierocego.
§ 68. Pracownik w stanie nieczynnym (§ 134) podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej z powodu:
1) występku służbowego, którego dopuścił się w czasie pełnienia służby;
2) popełniania w czasie trwania stanu nieczynnego takich naruszeń obowiązków, które noszą cechy występku służbowego.
Pracownik zwolniony ze służby, pobierający zaopatrzenie emerytalne, podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej z powodu występku służbowego, którego dopuścił się w czasie pełnienia służby lub w stanie nieczynnym, jeżeli zaś chodzi o naruszenie tajemnicy służbowej, również w przypadkach naruszenia jej po zwolnieniu ze służby.
§ 69. Na pracownika, pozostającego w stanie nieczynnym, mogą być nałożone kary dyscyplinarne, wymienione w § 66 p. 1, 2, 4, 6, 7 i 8.
Na pracownika, zwolnionego ze służby i pobierającego zaopatrzenie emerytalne, mogą być nakładane przy zachowaniu właściwości Komisji Dyscyplinarnej władzy, której podlegał on w czasie pełnienia służby następujące kary dyscyplinarne:
1) nagana;
2) grzywna do wysokości 10% miesięcznego zaopatrzenia emerytalnego na przeciąg czasu najwyżej 1 roku;
3) zmniejszenie zaopatrzeniu emerytalnego w granicach od 10 do 50% na przeciąg czasu do lat 5;
4) stałe zmniejszenie zaopatrzenia emerytalnego w granicach od 20 do 50%;
5) utrata wszelkich praw wypływających ze stosunku do P. K. P.
Do członków rodziny emeryta ukaranego karą wymienioną w p. 5 maja analogiczne zastosowanie postanowienia w § 67 ust. 2 i 3,
W stosunku do pracowników zwolnionych ze służby, pobierających zaopatrzenie emerytalne, mają analogicznie zastosowanie przepisy o postępowaniu dyscyplinarnem dotyczące pracowników, pozostających w czynnej służbie (§ 71 – 118).
§ 70. Kary dyscyplinarne wymienione w § 66 p. 1, nakłada władza przełożona.
Do kar dyscyplinarnych, nakładanych przez władzę przełożoną, ma zastosowanie § 65. ust. 4, 5, 6, 7.
§ 71. Do nakładania kar dyscyplinarnych, wymienionych w § 66 p. 1, 5, 6, 7 i 8 oraz w § 60 ust. 2 powołane są:
a) Komisje Dyscyplinarne przy Dyrekcjach Okręgowych Kolei Państwowych,
b) Wyższa Komisja Dyscyplinarna przy Ministrze Komunikacji.
c) Najwyższa Komisja Dyscyplinarna przy Prezesie Rady Ministrów, utworzona na zasadzie przepisów o organizacji władz dyscyplinarnych i postępowaniu dyscyplinarnem przeciw funkcjonariuszom państwowym. Komisja Dyscyplinarna przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych jest pierwszą Instancją orzekającą w sprawach dyscyplinarnych pracowników Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych oraz podległych jej urzędów.
Dla pracowników innych urzędów P. K. P., podległych bezpośrednio Ministrowi Komunikacji, właściwa jest Komisja Dyscyplinarna przy tej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, na której terytorjum dany urząd się znajduje, przyczem czynności zastrzeżone w postępowaniu dyscyplinarnem Dyrektorowi Kolei Państwowych sprawuje kierownik danego urzędu, w skład zaś Komisji wchodzą częściowo także pracownicy danego urzędu.
Wyższa Komisja Dyscyplinarna przy Ministrze Komunikacji jest druga (ostateczną) instancja orzekającą w sprawach dyscyplinarnych pracowników, wymienionych w poprzednich ustępach niniejszego paragrafu, pierwszą zaś instancja, orzekająca w sprawach dyscyplinarnych Dyrektorów i Wicedyrektorów Kolei Państwowych oraz kierowników innych urzędów podległych bezpośrednio Ministrowi Komunikacji. Jako instancja druga właściwy jest dla tych osób Najwyższa Komisja Dyscyplinarna, ustanowiona przy Prezesie Rady Ministrów.
§ 72. Komisja Dyscyplinarna przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych składa się z przewodniczącego, odpowiedniej ilości zastępców przewodniczącemu, najmniej dwunastu członków mianowanych, oraz ze stu członków wylosowanych i pięćdziesięciu ich zastępców.
Przewodniczącego, jego zastępców oraz członków z nominacji mianuje Minister Komunikacji na wniosek Dyrektora Kolei Państwowych (§ 74) z pośród pracowników zatrudnionych w siedzibie Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych. Członkami mianowanymi winni być fachowcy, reprezentujący wszystkie gałęzie służby. Członków wylosowanych Komisji Dyscyplinarnej wylosowuje się po dziesięciu z poszczególnych grup, obejmujących określone niżej działy służby, a mianowicie:
grupa I dla pracowników etatowych służby konduktorskiej,
grupa II dla pracowników etatowych służby stacyjnej i handlowej.
grupa III dla pracowników etatowych służby drogowej,
grupa IV dla pracowników etatowych służby parowozowej i warsztatowej,
grupa V dla pracowników etatowych innych działów służby,
grup VI dla pracowników nieetatowych służby konduktorskiej.
grup VII dla pracowników nieetatowych służby stacyjnej i handlowej.
grupa VIII dla pracowników nieetatowych służby drogowej,
grupa IX dla pracowników nieetatowych służby parowozowej i warsztatowej,
grupa X dla pracowników nieetatowych innych działów służby.
Zastępców członków wylosowanych wylosowuje się po pięciu z wszystkich powyższych grup.
§ 73. Losowanie członków i zastępców członków Komisji Dyscyplinarnej odbywa się osobno z pośród pracowników etatowych, osobno zaś z pośród pracowników nieetatowych, wszystkich zatrudnionych stale w siedzibie Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych. W pierwszej połowie listopada roku, w którym ma nastąpić losowanie, sporządzają Dyrekcje Okręgowe Kolei Państwowych listy pracowników, ułożone wedle grup wymienionych w § 72, z pośród których losowanie ma nastąpić. W listach tych umieszcza się pracowników, którzy do dnia 1 listopada danego roku maja 10 lat nieprzerwanej służby kolejowej i nie pozostają w czasie sporządzania list na bezpłatnym urlopie.. Nie wolno umieszczać w listach pracowników karanych dyscyplinarnie lub tych przeciw którym wdrożono postępowanie dyscyplinarne, wreszcie tych, przeciw którym toczy się dochodzenie karno-sadowe.
Listy powyższe Dyrekcja Okręgowa Kolei Państwowych wykłada do przejrzenia pracownikom. Pracownik czujący się pokrzywdzonym z powodu nieumieszczenia go w liście może w ciągu siedmiu dni od dnia ogłoszenia listy wnieść zażalenie do Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, której rozstrzygnięcie nie podlega dalszemu zaskarżeniu. W ostatnim tygodniu listopada następuje komisyjne losowanie. W skład komisji wchodzi naczelnik działu Osobowego Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, przewodniczący lub zastępca przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej, najstarszy stanowiskiem członek z nominacji tej Komisji, oraz po jednym, najstarszym stanowiskiem, pracowniku z grup wymienionych w § 72.
Przewodniczącym Komisji jest z urzędu naczelnik Wydziału Osobowego.
Komisja przeprowadzająca losowanie wkłada do urny kartki z nazwiskami pracowników, wyszczególnionych w listach pojedynczych grup i to dla każdej grupy osobno, przedstawiciele zaś poszczególnych grup pracowników wyciągają, kolejno po 10 kartek, z których odczytują głośno nazwiska wylosowane. W ten sam sposób odbywa się losowanie zastępców członków z tą różnica, że przedstawiciele poszczególnych grup pracowników wyciągają z urny kolejno po 5 kartek.
Szczegółową instrukcję postępowania przy losowaniu wyda Minister Komunikacji.
Z czynności komisji spisuje się protokół, który podpisują wszyscy członkowie komisji.
§ 74. Najpóźniej 5 grudnia tego roku. z końcem którego tracą ważność (§ 77) mandaty członków Komisji Dyscyplinarnej, Dyrekcje Okręgowe Kolei Państwowych składają Ministrowi Komunikacji wykazy wylosowanych członków Komisy j Dyscyplinarnych i ich zastępców wraz z wnioskiem o mianowanie członków z nominacji. Minister Komunikacji ogłasza w ciągu grudnia dotyczącego roku w wydawanym przez siebie Dzienniku Urzędowym skład Komisy j Dyscyplinarnych przy wszystkich Dyrekcjach Okręgowych Kolei Państwowych.
W Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Komunikacji ogłasza się również skład Wyższej Komisji Dyscyplinarnej (§ 75). Na opróżnione (§ 80 ust. 1) miejsca członków wylosowanych wchodzą zastępcy w kolejności wylosowania,
§ 75. Wyższa Komisja Dyscyplinarna składa się z przewodniczącego, dwóch zastępców przewodniczącego i najmniej osiemnastu członków mianowanych.
Wszystkich wyżej wymienionych mianuje Minister Komunikacji.
§ 76. Przewodniczący Komisyj Dyscyplinarnych i ich zastępcy składają po nominacji wobec Dyrektorów Koki Państwowych uroczyste przyrzeczenie według roty, ustalonej w załączniku II do niniejszego rozporządzenia; przewodniczący Wyższej Komisji Dyscyplinarnej i jego zastępcy składają takie samo przyrzeczenie wobec Ministra Komunikacji.
Członkowie Komisyj Dyscyplinarnych (Wyższej Komisji Dyscyplinarnej) składają po ustaleniu składu Komisyj Dyscyplinarnych (po nominacji) przyrzeczenie, o którem mowa w ustępie 1, wobec przewodniczących Komisyj Dyscyplinarnych (przewodniczącego Wyższej Komisji Dyscyplinarnej).
§ 77. Ważność mandatów członków Komisji Dyscyplinarnej przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych zarówno mianowanych jak i wylosowanych, jako też ich zastępców trwa pięć lat, licząc od początku roku kalendarzowego, następującego po ustaleniu Komisji Dyscyplinarnej. Powyższe postanowienie (odnosi się do przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej i jego zastępców.
Postanowienia niniejszego paragrafu dotyczy również członków Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.
§ 78. O właściwości Komisji Dyscyplinarnej rozstrzyga przynależność służbowa pracownika do składu osobowego Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w chwili wdrożenia przeciw niemu postępowania dyscyplinarnego, nawet wtedy, gdy przedmiotem postępowania dyscyplinarnego ma być przewinienie służbowe z czasu pełnienia przezeń służby w innym urzędzie P. K. P., w Ministerstwie Komunikacji lub nawet w innej służbie państwowej bądź samorządowej. Jeżeli chodzi o przewinienia służbowe z czasu pełnienia służby w Ministerstwie Komunikacji lub innej służby państwowej bądź samorządowej. Komisje Dyscyplinarne w zakresie wymiaru kary stosują przepisy, które obowiązywały pracownika w chwili naruszenia obowiązków służbowych. Do przeprowadzenia postępowania dyscyplinarnego przeciw pracownikom należącym do personelu różnych Dyrekcyj Okręgowych Kolei Państwowych tudzież Podległych im urzędów, z powodu przewinieniu służbowego, zaszłego w okręgu innej Dyrekcji, właściwa jest Komisja Dyscyplinarna Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych miejsca popełnienia czynu karygodnego. Spory o właściwość Komisyj Dyscyplinarnych rozsądza Minister Komunikacji. Minister Komunikacji ma prawo przeznaczyć którąkolwiek Dyrekcję Okręgowa Kolei Państwowych do prowadzenia dochodzenia dla wyjaśnienia sprawy lub też którakolwiek Komisję Dyscyplinarną do przeprowadzenia postępowania dyscyplinarnego, bez względu na Postanowienia ust. l i 2. W tym przypadku akt oskarżenia wnosi i popiera rzecznik dyscyplinarny tej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, której Komisja Dyscyplinarna została wyznaczona do przeprowadzenia postępowania dyscyplinarnego.
§ 79. Przewodniczący, jego zastępcy i inni członkowie Komisji Dyscyplinarnej są przy wykonywaniu swoich mandatów niezawiśli.
§ 80. Mandaty przewodniczącego, zastępców przewodniczącego i innych członków Komisji Dyscyplinarnych, zarówno mianowanych, jak i wylosowanych, tracą ważność w razie:
1) przeniesienia do innej miejscowości (§ 35).
2) rozwiązania stosunku służbowego,
3) prawomocnego ukarania w drodze dyscyplinarnej,
4) zwolnienia na własny prośbę, która rozpatruje i rozstrzyga Minister Komunikacji.
Ważność tego mandatu ulega zawieszeniu w razie wdrożenia przeciw odnośnemu pracownikowi dochodzenia karno-sądowego lub postępowania dyscyplinarnego.
§ 81. Przy każdej Komisji Dyscyplinarnej ustanawia się rzecznika dyscyplinarnego z odpowiednią ilością zastępców. Rzecznika dyscyplinarnego i jego zastępców mianuje Dyrektor Kolei Państwowych. Rzecznik dyscyplinarny jest w zakresie swych funkcyj podległy bezpośrednio Dyrektorowi Kolei Państwowych. Obowiązkiem rzecznika dyscyplinarnego jest strzeżenie dobra służby, naruszonego przez uchybienie obowiązkom służbowym oraz stanie na straży godności i powagi stanowiska pracownika. Rzecznik dyscyplinarny obowiązany jest donieść Dyrektorowi Kolei Państwowych o wyniku rozprawy dyscyplinarnej przed upływem terminu odwołania (§ 108) z odpowiedniem oświetleniem potrzeby ewentualnego wniesienia lub niewniesienia odwołania, jak również o wszystkich naruszeniach obowiązków służbowych, o których powziął wiadomość w toku postępowania dyscyplinarnego.
Postanowienia § 80 maja analogiczne zastosowanie do rzeczników dyscyplinarnych.
§ 82. Postanowienia §§ 79-81 mają analogiczne zastosowanie w Wyższej Komisji Dyscyplinarnej. Rzecznika dyscyplinarnego w Wyższej Komisji Dyscyplinarnej i jego zastępców mianuje Minister Komunikacji.
§ 83. Komisja Dyscyplinarna obraduje i orzeka w kompletach, złożonych z przewodniczącego lub jego zastępcy oraz dwóch członków: jednego mianowanego i jednego wylosowanego. Członkowie wylosowani winni należeć do składu osobowego tego działu służby, do którego należy obwiniony.
Jeżeli w tej samej sprawie dyscyplinarnej jest więcej obwinionych, należących do różnych działów służby, powołuje się do sadzenia jej tylu członków wylosowanych, ile działów służby jest reprezentowanych wśród obwinionych. W takim razie wszyscy wylosowani członkowie Komisji Dyscyplinarnej, powołani do rozprawy, uczestniczą wprawdzie w rozprawie dyscyplinarnej, obradują jednak i orzekają w osobnych kompletach, odpowiadających postanowieniom ust. 1. § 84. Wyższa Komisja Dyscyplinarna obraduje i orzeka w kompletach, złożonych z przewodniczącego lub jednego z jego zastępców i dwóch innych członków Komisji.
§ 85, Pracownikowi, pociągniętemu do odpowiedzialności dyscyplinarnej przez Komisje Dyscyplinarna, wolno przybrać sobie w postępowaniu dyscyplinarnem obrońcę (§ 94) z pośród pracowników P. K. P., zatrudnionych stale w okręgu właściwej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych. Pracownik nie może być obrońcą, gdy jest zawieszony w służbie, gdy toczy się przeciwko niemu dochodzenie dla wyjaśnienia sprawy, bądź postępowanie dyscyplinarne, lub gdy trwają skutki nałożonej na niego kary dyscyplinarnej (§ 66 ust. ostatni).
Obrońcą z wyboru można być raz w ciągu miesiąca.
Na prośbę obwinionego ustanawia Dyrektor Kolei Państwowych obrońco z urzędu z pośród pracowników Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych.
Pracownik, który został ustanowiony obrońcą z urzędu, nie może uchylić się od obrony. Obrońcy nie wolno przyjmować wynagrodzenia za obronę. Obrońcy służą wszystkie prawa przysługujące obwinionemu (oskarżonemu). Postanowienia § 80 mają zastosowanie również i do obrońcy, z tym wyjątkiem, że w razie przeniesieniu do innej miejscowości nic traci on swego mandatu.
Władza służbowa obrońcy winna udzielić mu z urzędu urlopu nieodzownie potrzebnego do spełnienia zadań obrony. Jeżeli postępowanie dyscyplinarne toczyć się poza siedziba służbowa pracownika występującego w charakterze obrońcy, przysługuje mu prawo do zwrotu kosztów podróży i diet na tych samych zasadach, jak przy podróżach służbowych. Obrońca obowiązany jest przytoczyć w obronie wszystkie okoliczności, które uważa w celach obrony konieczne i przydatne. Jest on obowiązany zachować w tajemnicy wszystkie poufne informacje, udzielone mu z tytułu obrony.
§ 86. Przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej uprawniony jest do wyznaczenia miejsca rozprawy dyscyplinarnej poza miejscem siedziby Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, jeżeli za tem przemawiają ważne względy, przedewszystkiem zaś konieczność przeprowadzenia naoczni lub przesłuchania świadków na miejscu. Postanowienia niniejszego paragrafu stosują się analogicznie w Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.
§ 87. Władza służbowa pracownika, o ile nie jest nią Dyrekcja Okręgowa Kolei Państwowych, obowiązana jest o każde m naruszeniu obowiązków służbowych przez pracownika, wykazującem znamiona występku służbowego lub czynu karygodnego, zagrożonego powszechnemi ustawami karnemi, donieść Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, która wdraża wówczas dochodzenia dla wyjaśnienia sprawy.
Z każdej czynności w toku dochodzenia sporządza się protokół. Obwinionemu należy dać możność, zarówno w czasie dochodzenia, jak i po jego ukończeniu, wypowiedzenia się co do wszystkich punktów obwinienia. Odmowa lub fizyczna niemożność współudziału obwinionego w dochodzeniu nie wstrzymuje dochodzenia. Organ przeprowadzający dochodzenie winien zbadać okoliczności, potrzebne dla wyjaśnienia sprawy jako też zebrać środki dowodów.
Jeżeli stan sprawy wymaga przesłuchania biegłych lub innych osób niepozostających w stosunku służbowym do Państwa względnie do przedsiębiorstw państwowych, organ przeprowadzający dochodzenie może zażądać współdziałania właściwych władz administracji ogólnej lub organów Policji Państwowej w szczególności wtedy, gdy biegli lub świadkowie nie czynią zadość jego wezwaniu lub bez ustawowego powodu uchylają się od zeznań. Jeżeli w dochodzeniu dla wyjaśnienia sprawy okaże się, że naruszenie obowiązków służbowych przez pracownika ma cechy wykroczenia służbowego, wówczas wchodzą w zastosowanie postanowienia § 65. Jeśli naruszenie obowiązków służbowych ma cechy występku służbowego, wówczas władza, która przeprowadziła dochodzenie dla wyjaśnienia sprawy, przedstawia Dyrektorowi Kolei Państwowych akta sprawy z wnioskiem:
1) o nałożenie kary dyscyplinarnej wymienionej w § 66 p. 1,2 lub 3,
2) o skierowanie sprawy do Komisji Dyscyplinarnej celem wszczęcia formalnego postępowania dyscyplinarnego. Dyrektor Kolei Państwowych może:
1) przekazać sprawę rzecznikowi dyscyplinarnemu celem przeprowadzenia formalnego postępowania dyscyplinarnego,
2) nałożyć karę dyscyplinarną wymieniona w § 66 p. 1, 2 i 3,
3) nałożyć karę porządkową.
Od dnia powzięcia decyzji przez Dyrektora Kolei Państwowych o przekazaniu sprawy rzecznikowi dyscyplinarnemu następuje wdrożenie formalnego postępowania dyscyplinarnego. O decyzji tej uwiadamia się obwinionego za pośrednictwem jego władzy służbowej w trybie ustanowionym w § 15.
§ 88. Rzecznik dyscyplinarny bada akta sprawy i w razie potrzeby uzupełnienia dochodzenia dla wyjaśnienia sprawy zwraca je organowi, który przeprowadził to dochodzenie, ze wskazaniem, w jakim kierunku ma być ono uzupełnione.
Po zbadaniu sprawy rzecznik dyscyplinarny sporządza akt oskarżenia i przesyła go wraz z aktami sprawy przewodniczącemu Komisji Dyscyplinarnej lub też przedstawia Dyrektorowi Kolei Państwowych wniosek:
1) o ukaranie winnego kara dyscyplinarna, wymienioną w § 66 p. 1, 2 i 3 lub karą porządkową (§ 65),
2) o umorzenie sprawy.
O zatwierdzeniu wniosku wymienionego w p. l i 2 uwiadamia się pracownika trybem ustanowionym w § 15.
§ 89. Jeżeli w toku dochodzenia dla wyjaśnienia sprawy lub postępowania dyscyplinarnego okaże się, że naruszenie przez pracownika obowiązków służbowych ma znamiona czynu karygodnego, zagrożonego powszechnemi ustawami karnemi, Dyrektor Kolei Państwowych czyni doniesienie karne.
§ 90. Postępowania dyscyplinarnego nie wdraża się a wdrożone podlega umorzeniu w razie:
1) śmierci obwinionego (oskarżonego),
2) przedawnieniu (§ 119).
3) innych okoliczności wyłączających ściganie.
Od uchwały umarzającej postępowanie dyscyplinarne, wydanej przez Komisjię Dyscyplinarną, przysługuje stronom w ciągu dni czternastu od ogłoszenia uchwały odwołanie da Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.
Uchwały Wyższej Komisji Dyscyplinarnej są ostateczne.
§ 91. Akt oskarżenia winien zawierać:
1) imię, nazwisko i stanowisko służbowe oraz siedzibę służbowa oskarżonego,
2) dokładne określenie zarzuconego czynu ze wskazaniem czasu, miejsca i innych okoliczności jego popełnienia, oraz powołanie naruszonego tym czynem przepisu służbowego.
3) wymienienie proponowanej kary,
4) uzasadnienie oskarżenia.
W uzasadnieniu aktu oskarżenia winien rzecznik dyscyplinarny wskazać świadków i biegłych, których wezwaniu na rozprawę żąda, oraz inne dowody, których przeprowadzenie na rozprawie dyscyplinarnej uważa za niezbędne.
§ 92. Przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej po otrzymaniu akt wyznacza dzień, godzinę i miejsce rozprawy dyscyplinarnej, jako też komplet orzekający, świadków i biegłych, których wzywa piśmiennie do stawiennictwa na rozprawie.
§ 93. Przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej wzywa oskarżonego, ustanowionego obrońcę, jak również rzecznika dyscyplinarnego do stawiennictwa na rozprawie w oznaczonym dniu, godzinie i miejscu. Wezwanie na rozprawę winno być doręczone oskarżonemu i rzecznikowi przynajmniej na 10 dni przed terminem rozprawy. Oskarżonemu przesyła się równocześnie odpis aktu oskarżenia, sporządzonego przez rzecznika oraz listę, zawierającą pełny skład Komisji Dyscyplinarnej.
§ 94. Po otrzymaniu wezwania do rozprawy dyscyplinarnej oskarżony może w ciągu pięciu dni przesłać na ręce przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej zawiadomienie, zawierające imię, nazwisko, charakter służbowy i siedzibę służbowa wybranego obrońcy oraz jego oświadczenie, że obronę przyjmuje. W ciągu tego samego terminu oskarżony może prosić Dyrektora Kolei Państwowych o ustanowienie dlań obrońcy z urzędu. Oskarżony (obrońca) może w tym samym terminie prosić przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej o powołanie świadków i biegłych do rozprawy, wymieniając dane osoby imiennie oraz poda jąć okoliczności, na które świadkowie i biegli maja być przesłuchani,
O powołaniu świadków i biegłych decyduje przewodniczący.
Oskarżonemu (obrońcy) służy prawo przeglądania akt i sporządzania z nich pod nadzorem potrzebnych odpisów.
§ 95. Oskarżony (obrońca) i rzecznik dyscyplinarny maja prawo w ciągu pięciu dni po otrzymaniu wezwania da rozprawy żądać wyłączenia członków Komisji Dyscyplinarnej po wykazaniu przyczyn, które mogą podać w wątpliwość bezbronność członków proponowanych do wyłączenia. O wyłączeniu rozstrzyga przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej. Od jego decyzji niema żadnego środka prawnego. O wyłączeniu przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej decyduje ostatecznie Dyrektor Kolei Państwowych. Do wyłączania się z urzędu członków Komisji Dyscyplinarnej należy stosować analogicznie obowiązujące przepisy ustawy o postępowaniu karnem.
§ 96. Rozprawa dyscyplinarna odbywa się wyłącznie przy udziale osób uprawnionych do udziału w rozprawie (§§ 92-94) i nie jest jawna.
Rozprawa, kieruje przewodniczący, który czuwa nad formalnym i rzeczowym biegiem postępowania. Rozprawę należy przeprowadzić w miarę możności w jednym ciągu z uwzględnieniem koniecznych przerw.
§ 97. Komisja Dyscyplinarna może z ważnych powodów rozprawę odroczyć a także skierować sprawę do uzupełnienia dochodzenia.
W razie odroczenia rozprawy postępowanie dowodowe przeprowadza się ponownie, jeśli w składzie kompletu orzekającego nastąpiła zmiana albo jeśli przerwa trwała więcej niż czternaście dni.
§ 98. Na początku rozprawy dyscyplinarnej przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej po stwierdzeniu należytego doręczenia (§ 117) wezwań na rozprawę powiadamia obecnych o swej decyzji co do powołania świadków i biegłych, oraz co do innych wniosków stron, poczem rzecznik dyscyplinarny odczytuje akt oskarżenia, Po odczytaniu aktu oskarżenia przewodniczący przesłuchuje oskarżonego, poczem przystępuje do przeprowadzenia postępowania dowodowego przez przesłuchanie wezwanych świadków i biegłych oraz, w miarę potrzeby, odczytanie protokółów dochodzenia, jak również innych ważnych dla sprawy akt i dokumentów.
W razie niestawienia się świadka wezwanego na rozprawę przewodniczący może, zamiast odraczania rozprawy, zarządzić odczytanie jego zeznań, złożonych w czasie dochodzenia.
Oskarżonemu, obrońcy, rzecznikowi dyscyplinarnemu i członkom kompletu orzekającego służy, za zgodą przewodniczącego, prawo zadawania pytań świadkom i biegłym. Przewodniczący ma prawo uchylać pytania, które uważa za niedopuszczalne. Po zakończeniu postępowania dowodowego przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej udziela głosu rzecznikowi dyscyplinarnemu, obrońcy, wreszcie oskarżonemu, któremu służy zawsze ostatnie słowo przed zamknięciem rozprawy.
§ 99. Dla utrzymania spokoju i porządku w czasie rozprawy przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej ma prawo przywołać do porządku oskarżonego, obrońcę, jako też świadków i biegłych, jeśli oni są pracownikami P. K. P., w drodze napomnienia lub grzywny pieniężnej do 10 zł. Decyzje te nie podlegają zaskarżeniu. Grzywny pieniężne wpływają na rzecz instytucyj humanitarnych, o których mowa w § 65 ust. 2. W razie niestosownego zachowania się oskarżonego lub obrońcy na rozprawie przewodniczący ma prawo, po uprzedniem trzykrotnem przywołaniu ich do porządku, wykluczyć ich od dalszego uczestnictwa w rozprawie. Wykluczany obrońca nie może występować w charakterze obrońcy przed upływem roku od dniu wykluczenia.
§ 100. Po wysłuchaniu głosu stron Komisja Dyscyplinarna odbywa tajna (w nieobecności stron i protokolanta) naradę nad wydaniem orzeczenia dyscyplinarnego, a w szczególności:
a) odbywa naradę nad każdym punktem oskarżenia,
b) głosuje nad każdym punktem oskarżenia, czy oskarżony jest winny występku służbowego,
c) usiała okoliczności obciążające i łagodzące winę.
d) głosuje nad wymiarem kary.
W razie gdy uzasadniają to wyniki postępowania dyscyplinarnego, Komisja Dyscyplinarna może nałożyć jedną z kar wymienionych w § 66 p. 1, 2 i 3.
§ 101. Przy rozstrzyganiu sprawy Komisja Dyscyplinarna winna oprzeć się tylko na tych faktach, okolicznościach i dowodach, które ustalono na rozprawie dyscyplinarnej i na ich podstawie wydać orzeczenie według swego przekonania.
Komisja Dyscyplinarna, będąc powołany do sądzenia sprawy ze stanowiska przepisów służbowych, nic jest przy wydawaniu swego orzeczenia związana treścią wyroku sądowego. W wyjątkowych przypadkach Komisja Dyscyplinarna maże odroczyć rozprawę do prawomocnego załatwienia sprawy zawisłej w sadzie.
Od uchwały, odraczającej rozprawę w powyższym przypadku przysługuje stronom w ciągu dni czternastu od ogłoszenia uchwały odwołanie do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej. Uchwały Wyższej Komisji Dyscyplinarnej są ostateczne.
§ 102. Orzeczenie dyscyplinarne zapada większością głosów. Pierwszy głosuje członek młodszy stanowiskiem, ostatni zaś przewodniczący.
Jeżeli przy wymiarze kary nie otrzyma się większości głosów dla jednego z jej stopni, natenczas głos oddany za najwyższym stopniem kary dolicza się do głosu oddanego za następnym zkolei jej niższym stopniem. Wstrzymanie się członka Komisji Dyscyplinarnej od głosowania jest niedozwolone.
§ 103. W orzeczeniu dyscyplinarnem Komisja Dyscyplinarna albo uwalnia oskarżonego od postawionego mu zarzutu występku służbowego, albo uznaje go winnym. Zaraz po głosowaniu przewodniczący ogłasza stronom sentencję orzeczenia, sporządzony na piśmie i podpisaną przez wszystkich członków kompletu orzekającego.
§ 104. Orzeczenie dyscyplinarne winno zawierać:
1) datę wydania orzeczenia,
2) wymienienie Komisji Dyscyplinarnej oraz nazwisk członków kompletu orzekającego, rzeczniku dyscyplinarnego, obrońcy i protokólanta,
3) imię i nazwisko, stanowisko i siedzibę urzędową ukaranego (uniewinnionego),
4) przedmiot oskarżenia,
5) sentencję,
6) uzasadnienie.
Orzeczenie dyscyplinarne podpisuje przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej i protokolant.
Odpis orzeczenia dyscyplinarnego wysyła się rzecznikowi dyscyplinarnemu i ukaranemu (uniewinnionemu) w ciągu ośmiu dni po ogłoszeniu orzeczeni;
§ 105. Z przebiegu rozprawy dyscyplinarnej sporządza się protokół, w którym zapisuje się datę, miejsce rozprawy, nazwiska członków kompletu orzekającemu. stron, ich zastępców i protokólanta, oraz dokładnie streszcza się przebieg rozprawy. Protokół podpisuje przewodniczący kompletu orzekającego i protokólant. Protokolantów Komisji Dyscyplinarnej wyznacza: Dyrektor Kolei Państwowych na wniosek przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej z pośród podwładnych pracowników P. K. P. .
§ l06. Przeciwko oskarżonemu, którego miejsce pobytu jest nieznane, przebywającemu zagranicą lub też uchylającemu się od stawiennictwa mimo wezwania przeprowadza się rozprawę dyscyplinarna zaocznie. W tych przypadkach ustanawia się obrońcę z urzędu, który uprawniony jest do przedsiębrania w toku postępowania dyscyplinarnego wszystkich czynności w zastępstwie oskarżonego.
§ 107. Od orzeczeń dyscyplinarnych, wydanych przez Komisję Dyscyplinarną, może zarówno rzecznik dyscyplinarny, po zasięgnięciu decyzji Dyrektora Kolei Państwowych, jak i ukarany (obrońca), odwołać się do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej z powodu orzeczenia o winie i karze lub z powodu niezastosowania przepisanych formalności postępowania dyscyplinarnego. Odwołanie odracza wykonanie orzeczenia.
§ 108. Odwołanie należy wnieść na ręce przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej, w ciągu czternastu dni po dniu doręczenia (§ 117) orzeczenia.
Co do biegu terminu obowiązują postanowienia § 16 ust. 3 i 4. Przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej może na prośbę pracownika zezwolić na przywrócenie terminu, jeżeli pracownik udowodni, że uchybienie terminu nastąpiło bez jego winy, z powodu przeszkód nie do przezwyciężenia. Nieuwzględnienie takiej prośby nie podlega zaskarżeniu.
Przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej przesyła odwołanie z aktami do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej. Odwołanie spóźnione lub wniesione przez osobę nieuprawnioną, przewodniczący Wyższej Komisji Dyscyplinarnej pozostawia bez biegu, o czem zawiadamia wnoszącego odwołanie z podaniem przyczyny.
§ 109. Wyższa Komisja Dyscyplinarna rozpoznaje odwołanie w komplecie orzekającym z udziałem stron w przypadkach, gdy odwołanie wniósł rzecznik dyscyplinarny lub też, gdy odwołanie od orzeczenia I instancji, opiewającego na jedną z kar wymienionych w §§ p. 6, 7 i 8 lub W § 69 p. 3, 4 i 5 wniósł oskarżony. Jeżeli Wyższa Komisja Dyscyplinarna uzna za konieczne dla wyjaśnienia sprawy, może też w innych przypadkach rozpoznawać odwołanie z udziałem stron. Wyższa Komisja Dyscyplinarna rozpoznając odwołanie może:
a) odrzucić odwołanie jako spóźnione lub wniesione przez osobę nieuprawnioną, albo
b) zarządzić uzupełnienie dochodzenia, albo
e) znieść orzeczenie pierwszej instancji z powodu naruszenia istotnych formalności postępowania, przekazując ponowne przeprowadzenie rozprawy dyscyplinarnej w pierwszej instancji w innym składzie kompletu orzekającego, albo wreszcie
d) wydać orzeczenie, zatwierdzające orzeczenie pierwszej instancji lub zmieniające je co do oceny winy i wymiaru kary.
Poza tem do rozprawy dyscyplinarnej instancji odwoławczej stosują się analogiczne postanowienia o rozprawie dyscyplinarnej i orzekaniu pierwszej instancji.
§ 110. Wyższa Komisja Dyscyplinarna opiera się przy rozstrzyganiu sprawy tylko na okolicznościach, ustalonych na rozprawie dyscyplinarnej oraz w toku uzupełnienia dochodzenia i na ich podstawie wydaje orzeczenie. Jeżeli od orzeczenia zasądzającego odwołał się tylko ukarany, nie zaś rzecznik dyscyplinarny, wówczas Wyższa Komisja Dyscyplinarna nie ma prawa zmiany orzeczenia na niekorzyść ukaranego. Przeciwko orzeczeniu Wyższej Komisji Dyscyplinarnej, wydanemu w postępowaniu odwoławczym, nie służy żaden środek prawny.
§ 111. Orzeczenie Komisji Dyscyplinarnej, od którego nie wniesiono odwołania w terminie przepisanym, staje się prawomocnem z upływem tego terminu. Orzeczenie Wyższej Komisji Dyscyplinarnej, działającej jako II instancja, staje się prawomocnem z chwilą ogłoszenia sentencji tego orzeczenia. Prawomocne orzeczenie dyscyplinarne podlega niezwłocznemu wykonaniu przez władzę przełożoną pracownika ukaranego (uniewinnionego).
§ 112. Na wniosek pracownika, skazanego prawomocnie na karę dyscyplinarna lub na wniosek rzecznika dyscyplinarnego, zatwierdzony przez Dyrektora Kolei Państwowych, można wznowić postępowanie dyscyplinarne nawet po wykonaniu kary, jeśli przedstawione będą nowe okoliczności lub dowody, nieznane w poprzedniem postępowaniu, które mogą wpłynąć na zmianę oceny winy lub wymiar kary.
Prawo żądania wznowienia postępowania dyscyplinarnego przechodzi na żonę i dzieci zmarłego pracownika. Podanie o wznowienie postępowania należy wnosić w ciągu 30 dni od dnia, w którym pracownik lub w razie jego śmierci żona albo dzieci powzięli w sposób dający się udowodnić wiadomość o przyczynie uzasadniającej wznowienie.
§ 113. Żądanie wznowienia postępowania dyscyplinarnego rozpatruje Wyższa Komisja Dyscyplinarna bez udziału stron. Wyższa Komisja Dyscyplinarna, jeżeli uzna za potrzebne, może skierować akta sprawy do właściwej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych z poleceniem stwierdzenia okoliczności i dowodów uzasadniających żądanie wznowienia. Uchwała Wyższej Komisji Dyscyplinarnej jest ostateczna.
Jeżeli Wyższa Komisja Dyscyplinarna postanowi wznowić postępowanie dyscyplinarne, kieruje akta sprawy do tej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, której Komisja Dyscyplinarna wydała orzeczenie w danej sprawie w I instancji, z poleceniem przeprowadzenia nowej rozprawy dyscyplinarnej. Minister Komunikacji może przeznaczyć którąkolwiek Komisje Dyscyplinarną do przeprowadzenia postępowania dyscyplinarnego, o którem mowa w ustępie poprzednim.
§ 114. Rozprawa dyscyplinarna w postępowaniu wznowionym toczy się w trybie ustanowionym w § 96-111 na podstawie akt oskarżenia, wniesionego przez rzecznika dyscyplinarnego w poprzedniem postępowaniu dyscyplinarnem,
§ 115. Dopuszczenie wznowienia postępowaniu dyscyplinarnego nie wstrzymuje wykonania kary.
§ 116. Jeżeli pracownika uznano we wznowionem postępowaniu dyscyplinarnem ponownie winnym, wolno orzec inną karę, w szczególności także surowszą od nałożonej w poprzedniem postępowaniu. Jeżeli we wznowionem postępowaniu dyscypilnarnem oskarżonego uniewinniono albo nałożono na niego karę dyscyplinarną, wymieniona w § 66 p. l, 2 i 3 względnie w § 69 p. 1 i 2, należy zwrócić mu lub w razie jego śmierci członkom jego rodziny, uprawnionym do zaopatrzenia wdowiego, względnie sierocego to, co oskarżony, albo wymienieni członkowie rodziny, utracili z uposażenia (wynagrodzenia) czy też zaopatrzenia wskutek poprzedniego skazania. Pracownika należy ponadto powołać do służby, o ile poprzednie skazanie opiewało na zwolnienie lub wydalenie ze służby (§ 66 p. 6, 7 i 8).
Jeżeli poprzednie orzeczenie dyscyplinarne opiewało na karę wymieniona w § 66 p. 6, 7 i 8, a we wznowionemu postępowaniu orzeczono karę dyscyplinarną wymienioną w § 66 p. 4 i 5, należy ukaranego powołać do służby i przyznać mu uposażenie (wynagrodzenie) a w razie jego śmierci uprawnionym członkom jego rodziny zaopatrzenie wdowie względnie sieroce, od dnia prawomocności orzeczenia dyscyplinarnego wydanego w postępowaniu wznowionem. W przypadkach, gdy orzeczenie dyscyplinarne wydane w postępowaniu wznowionem opiewa na karę wymienioną w § 66 p. 6 i 7 lub w § 69 p. 3 i 4, należy przyznać ukaranemu zaopatrzenie emerytalne od dnia prawomocności orzeczenia dyscyplinarnego, wydanego w postępowaniu wznowionem. W przypadku, o którym mowa w ustępie 3, okres czasu, w którym pracownik nie pełnił służby wskutek skazania dyscyplinarnego to chwili ponownego objęcia służby, nie liczy się do czasu służby (§ 11). Przy wykonywaniu kary należy uwzględnić karę już poniesioną.
§ 117. Wszelkie doręczenia, które następują w postępowaniu dyscyplinarnym (§ 71-116), są ważne i powodują bieg terminów, jeżeli uskuteczniono je do rak własnych oskarżonego (obrońcy) względnie rzecznika dyscyplinarnego lub jego zastępcy. Jeśli miejsce pobytu oskarżonego jest nieznane, a nie ustanowił on obrońcy, to za faktyczne doręczenie uważa się doręczenie do rąk obrońcy ustanowionego z urzędu. Odmowa przyjęcia pisma przez oskarżonego lub jego obrońcę jest równoznaczna z doręczeniem pisma.
§ 118. W postępowaniu dyscyplinarnem przed Wyższa Komisja Dyscyplinarna, działająca w charakterze pierwszej instancji (§ 71 ustęp ostatni), maja analogiczne zastosowanie wszystkie postanowienia niniejszego rozporządzenia o postępowaniu dyscyplinarnem w pierwszej instancji.
§ 119. Występek i wykroczenie służbowe ulegają przedawnieniu, jeżeli w przeciągu 10 lat od chwili popełnienia ich nie wdrożono przeciw pracownikowi formalnego postępowania dyscyplinarnego (§ 87 ust. ostatni) lub jeżeli władza nie nałożyła kary dyscyplinarnej lub porządkowej.
Przedawnienie występków służbowych, zawierających znamiona przestępstw karnych, nie może nastąpić wcześniej niż przedawnienie przestępstw karno-sądowych.
§ 120. Władza przełożona ma prawo zawiesić pracownika w służbie, jeśli przeciw niemu toczy się postępowanie karno-sadowe albo jeżeli ze względów na doniosłość zarzucanego pracownikowi przekroczenia obowiązków, określonych niniejszem rozporządzeniem, zachodzi konieczność usunięcia go od pełnienia służby. Zawiadomienie o zarzadzonem zawieszeniu w służbie należy doręczyć pracownikowi na piśmie. Przeciw pracownikowi zawieszonemu w służbie należy wdrożyć postępowanie dyscyplinarne, z zachowaniem postanowień § 87, 88 i 89.
Dochodzenie dla wyjaśnienia sprawy winno być rozpoczęte najpóźniej czternastego dnia po zawieszeniu pracownika w służbie.
§ 121. Zawieszenie pracownika w służbie następuje z dniem, w którym:
1) sad karny zarządził względem niego areszt śledczy (prewencyjny).
2) zapadł przeciw niemu nieprawomocny jeszcze wyrok sądu karnego, a skazanie pociąga za sobą utratę zdolności do piastowania urzędu publicznego,
3) zapadło przeciw niemu nieprawomocne jeszcze orzeczenie dyscyplinarne, opiewające na:
a) zwolnienie ze służby (§ 66 p. 6 i 7).
b) wydalenie ze służby (§ 66 p. 8).
§ 122. Władza służbowa ma prawo tymczasowo zawiesić pracownika w służbie w przypadkach, gdy dalsze pozostawienie go w służbie zagraża bezpieczeństwu i ciągłości ruchu oraz w razie stwierdzenia popełnienia przezeń ciężkich nadużyć służbowych.
Również organowi, przeprowadzającemu rewizję lub dochodzenie. służy w tych samych przypadkach prawo tymczasowego zawieszenia pracownika w służbie. Tymczasowe zawieszenie w służbie winno być niezwłocznie zgłoszone władzy przełożonej pracownika i wymaga jej zatwierdzenia.
§ 123. W czasie trwania zawieszenia w służbie pracownik pobiera połowę uposażenia lub wynagrodzenia. Jeśli jednak zawieszenie w służbie nastąpiło wskutek przyczyn wymienionych w § 121 p. 1, 2 i 3b, nie otrzymuje pracownik w czasie zawieszenia w służbie żadnego uposażenia lub wynagrodzenia do dnia zwolnienia z aresztu śledczego (prewencyjnego) względnie do dnia prawomocności wyroku sadowego lub prawomocności orzeczenia dyscyplinarnego.
Władza przełożona może jednak, według swego uznania, przyznać na ten czas rodzinie pracownika (żona i dzieci) pewien zasiłek na utrzymanie najwyżej jednak w wysokości polowy uposażenia lub wynagrodzenia pracownika. W czasie zawieszenia w służbie nie wolno pracownikowi bez zezwolenia władzy przełożonej wydalać się z miejsca stałego zamieszkania.
§ 124. Zawieszenie w służbie kończy się z chwilą, prawomocnego zakończenia postępowania dyscyplinarnego przeciw pracownikowi, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w § 121 p. 1 i 2.
Jeśli jednak przyczyny, które spowodowały zawieszenie, odpadną wcześniej, władza winna uchylić zawieszenie natychmiast, bez wdrażania względnie bez wyczekiwania końca wdrożonego postępowania dyscyplinarnego. W razie ustania przyczyny zawieszenia pracownik w służbie, wymienionej w § 121 p. 1 i 2, władza może utrzymać nadal w mocy zawieszenie w służbie, jeżeli zachodzą warunki przewidziane w § 120 ust. 1.
§ 125. Jeżeli pracownika zawieszonego w służbie zwolniono w postępowaniu dyscyplinarnem od winy i kary lub też nałożono nań karę porządkowa albo karę dyscyplinarna, wymieniona w § 66 p. 1, 2 i 3. wówczas wypłaca się mu wstrzymane uposażenie lub wynagrodzenie, po potraceniu zasiłku, przyznanego jego rodzinie. W przypadkach ukarania pracownika w postępowaniu dyscyplinarnem kara wymieniona w § 66 p. 4, 5, 6, 7 i 8 okres zawieszenia w służbie nie liczy się do czasu służby (§ 11).
§ 126. Jeśli w pewnych wypadkach uchybieniu obowiązkom, określonym w niniejszem rozporządzeniu, nie zachodzą warunki wymienione w § 120 i 121, w interesie jednak służby leży potrzeba bezzwłocznego usunięcia pracownika od wykonywania dotychczasowych czynności służbowych, władza służbowa przydziela go do pełnienia innych czynności, odpowiadających jego kwalifikacjom służbowym, o czem zawiadamia bezzwłocznie władzę wyższą.

 

Pragmatyka Kolejowa – Spis Rzeczy