Spis Treści.
Skład drużyny parowozowej
Zakres pracy i obowiązków pomocnika maszynisty
Znajomość obowiązujących przepisów
Zwierzchnicy pomocnika maszynisty
Przewóz na parowozie osób i przedmiotów
Wyznaczanie i stawianie się na służbę
Obejmowanie służby na parowozie
Obowiązki pomocnika maszynisty przy obsłudze parowozu
Tryb postępowania z parowozem pod parą
Obsługa parowozu podczas jazdy
Zachowanie ostrożności w czasie pełnienia służby
Obsługa parowozu na liniach zelektryfikowanych
Zapobieganie powstawaniu pożarów
Zakończenie służby
Obowiązki pomocnika maszynisty podczas przeglądu okresowego parowozu
Obowiązki pomocnika maszynisty w razie niezdolności maszynisty do pełnienia służby
Obowiązki pomocnika maszynisty w przypadku uszkodzenia parowozu na szlaku
§ 18.
Obsługa parowozu przez pomocnika maszynisty w okresie zimy
Obowiązki pomocnika maszynisty w czasie jazdy w okresie zimy
Obowiązki pomocnika maszynisty w czasie zdawania parowozu po pracy
w okresie zimy
Obowiązki palacza parowozu w drużynie składającej się z trzech osób
Czynności palacza parowozu przy objęciu służby
Czynności palacza parowozu podczas jazdy
Czynności palacza parowozu przy zakończeniu służby
Wykaz usterek technicznych i uszkodzeń, z którymi nie wolno użyć parowozu do pracy
INSTRUKCJA
dla pomocnika maszynisty parowozu.
Zarządzenie Ministra Komunikacji Nr 166 z dnia 30 maja 1961 r.
w sprawie zatwierdzenia Instrukcji dla pomocnika maszynisty parowozu Mtp 2
(Dziennik Urzędowy MK 1961 r. Nr 28 póz. 200 i Nr 59 póz. 352)
§ 1
Zatwierdza się do użytku służbowego Instrukcję dla
pomocnika maszynisty parowozu Mtp 2, która ukaże
się w osobnym wydaniu książkowym.
§ 2
Z dniem wejścia w życie Instrukcji, o której mowa w § l, traci moc Instrukcja dla pomocnika maszynisty parowozowego Nr Mtp 2 zatwierdzona zarządzeniem Ministra Kolei z dnia 23 października 1951 r. Nr KM-la-142/44/51 oraz Instrukcja dla palacza parowozowego Nr Mtp 49 zatwierdzona zarządzeniem Ministra Komunikacji w dniu 8 listopada 1945 r. Nr RT-6d 53/45 (Dziennik Urzędowy MK Nr 15, póz. 152).
§ 3
Zarządzenie wchodzi w życie z dniem l stycznia 1962 r.
Z up. MINISTRA
( ) inż. mgr W. Młodecki
Dyrektor Centralnego Zarządu
WYKAZ
jednostek organizacyjnych, które otrzymują instrukcje dla pomocnika maszynisty parowozu Mtp 2
I. W Ministerstwie Komunikacji Wg ustalonego rozdzielnika.
II. W dyrekcjach okręgowych kolei państwowych
Wg obowiązującego rozdzielnika.
III. W jednostkach organizacyjnych podległych DOKP
Oddziały trakcji
Oddziały przewozów
Lokomotywownie
Stacje
Wagonownie
Ośrodki szkolenia zawodowego
IV. Inne jednostki organizacyjne
Centralny Ośrodek Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa Technika Kolejowe Zarząd Główny ZZK
WYKAZ
stanowisk pracy, dla których przydzielane są do użytku służbowego oddzielne egzemplarze Instrukcji dla pomocnika maszynisty parowozu Mtp 2
I. W dyrekcjach okręgowych kolei państwowych
W zarządach trakcji, wagonów oraz przewozów st. kontrolerzy i st. instruktorzy.
II. W oddziałach k. p. i jednostkach podległych
W oddziałach trakcji kontrolerzy
kierownicy referatów technicznych pracownicy prowadzący sprawy szkolenia zawód.
W lokomotywowniach kierownicy oddziałów
pracownicy prowadzący sprawy szkolenia zawód,
maszyniści instruktorzy dyspozytorzy maszyniści parowozu
pomocnicy maszynistów parowozu palacze parowozu
W oddziałach przewozów kontrolerzy ruchu instruktorzy ruchu kierownicy referatów technicznych
W wagonowniach instruktorzy.
POSTANOWIENIA WPROWADZAJĄCE
1. Instrukcja niniejsza zawiera postanowienia podane w dotychczasowej instrukcji Mtp 2 wraz z wprowadzonymi do niej poprawkami i uzupełnieniami.
Do instrukcji włączono również postanowienia dotyczące pracy pomocnika maszynisty przy obsłudze parowozu w okresie zimy oraz postanowienia wchodzące w zakres jego pracy objęte dotychczasowymi przepisami Mtp 6 i Mtp 36.
Poza tym w instrukcji zamieszczono postanowienia dotyczące pracy palacza parowozu, wchodzącego w skład drużyny parowozowej zawarte w dotychczasowej instrukcji Mtp 49.
2. Instrukcja jest przeznaczona dla pracowników spełniających czynności pomocników maszynistów i palaczy parowozów wchodzących w składy drużyn parowozowych.
§ 1.
Skład drużyny parowozowej
1. Dla dozoru i obsługi parowozu w czasie jego pracy wyznaczona jest drużyna parowozowa. Drużyna parowozowa składa się co najmniej z dwóch osób: maszynisty i pomocnika maszynisty albo z maszynisty i palacza parowozu. W pewnych przypadkach uzasadnionych ciężką pracą drużyny, może ona składać się z trzech osób: maszynisty, pomocnika maszynisty i palacza.
2. Instrukcja niniejsza zawiera postanowienia określające czynności obowiązujące pomocnika maszynisty i palacza parowozu, wchodzących w skład drużyny parowozowej.
Postanowienia dotyczące pomocnika maszynisty obowiązują również palacza parowozu wykonującego czynności pomocnika maszynisty przy dwuosobowym składzie drużyny parowozowej.
3. Postanowienia dotyczące pomocnika maszynisty obowiązują również innych pracowników wyznaczonych do pełnienia tych czynności.
§ 2.
Zakres pracy i obowiązków pomocnika maszynisty
1. Zadaniem pomocnika maszynisty jest współdziałanie z maszynistą w obsłudze przydzielonego parowozu.
2. W szczególności do pomocnika maszynisty należy:
1) współpraca z maszynistą przy oględzinach przydzielonego parowozu przed wyjazdem z lokomotywowni,
2) obsługiwanie kotła parowozowego przy stosowaniu nowoczesnych metod pracy,
3) pomaganie maszyniście parowozu przy spełnianiu przez niego obowiązków i wykonywanie wszelkich zleceń maszynisty dotyczących obsługi parowozu i pełnienia służby,
4) utrzymanie parowozu w należytym porządku,
5) smarowanie trących się powierzchni parowozu,
6) pomaganie maszyniście w usuwaniu usterek w parowozie,
7) przestrzeganie obowiązujących przepisów i instrukcji przy wykonywaniu czynności na parowozie,
8) ścisłe stosowanie się do obowiązujących przepisów i regulaminów przy korzystaniu z pokojów nocleg owych,
9) uczęszczanie na okresowe pouczania,
10) stałe podnoszenie kwalifikacji zawodowych.
3. Pomocnik maszynisty obowiązany jest podać swój adres w biurze dyspozytora parowozowni i niezwłocznie zawiadamiać o każdej jego zmianie; wychodząc z domu pomocnik maszynisty powinien zawiadomić domowników, gdzie można go znaleźć, a miejsce stałego zamieszkania może on opuścić tylko po uprzednim uzyskaniu na to zezwolenia dyspozytora parowozowni.
§ 3.
Znajomość obowiązujących przepisów
Pomocnik maszynisty powinien znać dokładnie i przestrzegać w pracy postanowień zawartych w niniejszej instrukcji oraz w następujących przepisach i instrukcjach:
1) instrukcji dla palacza parowozowni.
2) instrukcji obsługi i utrzymania w eksploatacji hamulców pociągów towarowych i pasażerskich,
3) instrukcji o sygnalizacji na PKP,
4) Instrukcji o prowadzeniu ruchu pociągów na PKP w części dotyczącej pomocnika maszynisty,
5) przepisach eksploatacji technicznej kolei (PET) w części dotyczącej pracy pomocnika maszynisty,
6) przepisach o służbie przygotowawczej, doszkalaniu i egzaminowaniu pracowników
PKP w części dotyczącej pomocnika maszynisty i palacza parowozu,
7) przepisach o udzieleniu pierwszej pomocy sanitarnej,
8) przepisach przeciwpożarowych.
§ 4.
Zwierzchnicy pomocnika maszynisty
1. Bezpośrednim zwierzchnikiem pomocnika maszynisty w parowozowni jest kierownik oddziału dyspozycji trakcyjnej lub działający w jego imieniu dyspozytor parowozowni, a po wyjeździe z parowozowni maszynista.
2. Polecenia służbowe pomocnik maszynisty powinien otrzymywać od swoich bezpośrednich zwierzchników, jeżeli jednak zwierzchnik wyższego stopnia dał polecenie bezpośrednio pomocnikowi maszynisty, polecenie takie powinien on wykonać, zawiadamiając o nim swego bezpośredniego zwierzchnika.
§ 5.
Przewóz na parowozie osób i przedmiotów
1. Pomocnikowi maszynisty nie wolno przewozić na parowozie żadnych przedmiotów, które nie są przeznaczone do obsługi lub naprawy parowozu. Wyjątek stanowią przedmioty przeznaczone do osobistego użytku w czasie służby jak niezbędne artykuły żywnościowe, odzież itp.
2. Na parowozie mogą znajdować się tylko osoby, które mają upoważnienie do przejazdu na parowozie.
3. W budce maszynisty może znajdować się jednocześnie, łącznie z drużyną parowozową, nie więcej niż 5 osób.
§ 6.
Wyznaczanie i stawianie się na służbę
1. Pomocnik maszynisty pełni służbę zgodnie z ustalonym turnusem służby znajdującym się u dyspozytora parowozowni, jednak w razie konieczności może być wezwany do pracy poza turnusem.
2. Jeśli pomocnik maszynisty nie może stawić się na służbę, jest on obowiązany zawiadomić o tym dyżurnego dyspozytora parowozowni nie później niż na 6 godzin przed wyznaczonym terminem zgłoszenia się do służby; pomocnik maszynisty powinien usprawiedliwić niemożność stawienia się na służbę, a w przypadkach choroby powinien przedstawić w ciągu 3 dni urzędowe świadectwo lekarskie.
3. Pomocnik maszynisty obowiązany jest przybyć na służbę w takim czasie, aby mógł wykonać niezbędną pracę przy parowozie nie opóźniając wyjazdu z parowozowni, nie później jednak niż w chwili rozpoczęcia się czasu przeznaczonego na przyjęcie parowozu, wyznaczonego w zależności od miejscowych warunków.
4. Pomocnik maszynisty powinien zgłaszać się do służby trzeźwy i w stanie wypoczętym.
§ 7.
Obejmowanie służby na parowozie
1. Po zgłoszeniu się u dyspozytora parowozowni pomocnik maszynisty obowiązany jest zapoznać się z zarządzeniami dla drużyn parowozowych, jakie wpłynęły od czasu ostatniej jego służby i pokwitować przyjęcie ich do wiadomości w odpowiedniej książce.
2. W czasie przyjmowania parowozu od palacza parowozowni, pomocnik maszynisty obowiązany jest:
1) sprawdzić czy przepustnica jest zamknięta, nastawnica ustawiona w położeniu środkowym (na zero), czy kurki przedmuchowe cylindrów są otwarte, a po sprawdzeniu, czy hamulec ręczny działa należycie, powinien go zacisnąć,
2) sprawdzić poziom wody w kotle, stan ognia w palenisku, stan skrzyni ogniowej i ciśnienie pary w kotle.
Przy sprawdzaniu poziomu wody w kotle należy szkło wodowskazowe przedmuchać, aby sprawdzić jego działanie, należy też sprawdzić działanie kurków probierczych, a gdyby który z nich nie działał, należy przeczyścić go drutem.
Przy sprawdzaniu stanu skrzyni ogniowej, należy zwrócić uwagę, czy nie ciekną korki topliwe, płomienice, płomieniówki, zespórki lub inne części i czy nie powstały wybrzuszenia ścian paleniska oraz na stan sklepienia paleniskowego.
3. Po przyjęciu parowozu od palacza parowozowni pomocnik maszynisty obowiązany jest:
1) sprawdzić ilość wody w tendrze,
2) sprawdzić działanie wszystkich przyrządów zasilających kocioł wodą,
3) sprawdzić zamknięcia włazów i wyczystek,
4) zauważone usterki zgłosić maszyniście,
5) doprowadzić ogień w palenisku i ciśnienie pary w kotle do takiego stanu, aby zapewnić na czas przygotowanie parowozu do oczekującej go pracy,
6) pobrać smary i inne materiały lub przedmioty potrzebne do obsługi parowozu,
7) sprawdzić działanie sprężarki powietrznej i urządzeń smarowniczych,
8) obejrzeć wszystkie części parowozu i tendra, a w szczególności zwrócić uwagę, czy nie ma uszkodzeń i usterek wymienionych w zał. l i w razie ich stwierdzenia zawiadomić o tym maszynistę i postępować według jego wskazówek,
9) posmarować wszystkie wymagające smarowania części parowozu i tendra,
10) sprawdzić, czy w piasecznicy znajduje się wystarczająca ilość suchego piasku i czy końce rur nie uległy zniekształceniu (ich brzegi nie są zawinięte) i czy znajdują się na właściwych miejscach,
11) przed wyjazdem z parowozowni ręcznie pokręcić korbkami pomp olejowych tak długo, aż w otwartych kurkach kontrolnych pokaże się olej,
12) sprawdzić liczbę i stan narzędzi na parowozie.
§ 8.
Obowiązki pomocnika maszynisty przy obsłudze parowozu
1. Pomocnik maszynisty powinien dokładni znać sposoby obsługi kotła parowozowego oraz obsługę i działanie osprzętu kotła, urządzeń do walki z kamieniem kotłowym i wszelkich innych urządzeń parowozu.
2. Do obowiązków pomocnika maszynisty przy obsłudze parowozu należy w szczególności:
1) zasilanie paleniska parowozu węglem ręcznie lub za pomocą urządzeń mechanicznych i odpowiednie regulowanie stanu ognia w palenisku,
2) równomierne zasilanie kotła wodą i niedopuszczanie do obniżenia stanu wody w kotle poniżej znaku najniższego dozwolonego jej poziomu,
3) smarowanie trących się powierzchni parowozu i tendra, zmiana knotów i uszczelnień oraz czuwanie, aby wszystkie części trące parowozu nadawały się do pracy,
4) obsługa hamulca ręcznego, zaworu do ogrzewania pociągu, urządzeń smarowniczych itp
5) wykonywanie czynności związanych z właściwym stosowaniem środków przeznaczonych do walki z kamieniem kotłowym oraz prawidłowa obsługa urządzeń służących do odmulania kotła,
6) obsługa sygnałów i lamp oświetleniowych na parowozie,
7) utrzymywanie porządku i czystości na parowozie, utrzymywanie w czystości kotła i osprzętu w budce maszynisty, przyborów sygnałowych i oświetlenia oraz mechanizmu napędowego i stawidła,
8) utrzymywanie narzędzi i przyrządów w porządku i całości (narzędzia i przyrządy powinny być oznaczone serią i numerem parowozu, do którego należą)
3. Pomocnik maszynisty powinien zwracać baczną uwagę na stan wszystkich składowych części parowozu, a przede wszystkim na stan osprzętu kotła i zawiadomić maszynistę o wszystkich stwierdzonych uszkodzeniach lub takich zużyciach części, które mogą spowodować uszkodzenie, pomocnikowi nie wolno jednak wykonywać napraw przy parowozie bez upoważnienia maszynisty; powinien on natomiast przypomnieć zawczasu maszyniście o potrzebie pobrania odpowiednich materiałów oraz przeprowadzić na zlecenie maszynisty drobne naprawy parowozu i czynności związane z obsługą parowozu.
4. Sprzęganie ze sobą i rozprzęganie dwóch parowozów, łączenie i rozłączanie pomiędzy nimi przewodów hamulcowych należy do obowiązku pomocnika maszynisty parowozu przedniego.
5. Podczas postoju parowozu w pogotowiu pomocnik maszynisty powinien tak regulować ogień i utrzymywać takie ciśnienie pary w kotle, aby parowóz mógł wyjechać w ciągu 15 minut od chwili zgłoszenia na niego zapotrzebowania.
§ 9.
Tryb postępowania z parowozem pod parą
1. Jeżeli w czasie postoju maszynista odszedł na krótki czas od parowozu, to na parowozie powinien zostać pomocnik maszynisty.
Pomocnikowi maszynisty nie wolno zejść z parowozu dla wykonania swych czynności przy parowozie, lecz po upewnieniu się, że parowóz jest odpowiednio zabezpieczony przed ruszeniem z miejsca.
2. Kocioł należy opalać i zasilać wodą możliwie równomiernie, niewielkim dawkami, aby przez nagłe ochłodzenie nie uszkodzić skrzyni ogniowej i znajdujących się w niej połączeń.
Nie wolno też dopuszczać do tworzenia się otworów w pokrywającej ruszt warstwie paliwa, aby przez otwory te nie przedostawało się zimne powietrze, które mogłoby spowodować
tego samego rodzaju uszkodzenia.
Nie wolno również przeciwdziałać dymieniu, ani też zmniejszać intensywności parowania w kotle przez uchylanie drzwiczek paleniska.
3. Nie wolno pomocnikowi maszynisty spać lub drzemać na parowozie, będącym pod parą.
4. W czasie nieobecności maszynisty na parowozie pomocnikowi nie wolno zezwalać, aby na parowóz wchodziły osoby postronne j aby ktokolwiek nieuprawniony uruchamiał parowóz.
5. Pomocnikowi nie wolno uruchamiać parowozu z wyjątkiem oczywistej konieczności usunięcia parowozu w celu uniknięcia mogącej wyniknąć katastrofy. Pomocnikowi maszynisty z prawem kierowania wolno ponadto uruchomić parowóz w przypadkach podanych w § 16.
6. Podczas jazdy parowozu pomocnik maszynisty powinien być stale obecny na parowozie, jednak podczas dłuższego postoju może on oddalić się, lecz tylko na krótki okres czasu, za zezwoleniem maszynisty pozostającego na parowozie.
7. Pomocnik maszynisty obowiązany jest przeciwdziałać powstawaniu warunków, przy których może nastąpić wybuch kotła.
W przypadkach ujawnienia takich warunków powinien on o tym zawiadomić niezwłocznie maszynistę.
Z tego względu pomocnik maszynisty powinien w szczególności:
1) śledzić, czy działają sprawnie zawory bezpieczeństwa, manometr kotłowy, przyrządy zasilające kocioł wodą, szkło wodowskazowe i kurki probiercze oraz sprawdzać stan korków topliwyeh.
2) nie dopuszczać do wytworzenia się prężności pary w kotle większej niż dozwolone.
3) nie dopuszczać do obniżenia się poziomu wody poniżej dozwolonego,
4) nie dopuszczać do nagłego spadku nadprężności pary w kotle na skutek gwałtownego ostudzenia się skrzyni ogniowej.
8. Pomocnik maszynisty powinien niezwłocznie wygasić ogień w następujących przypadkach:
1) w razie obniżenia się poziomu wody w kotle poniżej dozwolonego,
2) jeśli przestaną działać oba przyrządy zasilające,
3) w razie stałego obniżania się poziomu wody wskutek wyciekania wody z kotła przez nieszczelności w połączeniach lub w przypadkach pęknięcia płomieniówki, pęknięcia skrzyni ogniowej lub płaszcza stojaka,
4) w razie wybrzuszenia sufitu lub ścian skrzyni ogniowej ponad 15 mm,
5) w razie wytopienia się korka topliwego,
6) w razie ujawnienia nadmiernego przegrzania ścianek skrzyni ogniowej (wystąpienia na nich jasnych plam) wskutek zanieczyszczenia kotła kamieniem.
§ 10.
Obsługa parowozu podczas jazdy
1. Pomocnik maszynisty jadąc z pociągiem powinien tak regulować ogień w palenisku parowozu, aby ciśnienie pary odpowiadało potrzebie, lecz nie obniżało się więcej niż o 3 atm od najwyższego dopuszczalnego i aby go nie przekraczało.
Paliwo na ruszcie należy utrzymywać w taki sposób, żeby nie dopuścić do obnażenia rusztu. Kocioł należy zasilać wodą równomiernie, na przemian jednym i drugim przyrządem zasilającym, a w czasie postoju ani też podczas jazdy z zamkniętą przepustnicą nie należy używać pompy. Podczas zasilania kotła wodą nie należy otwierać drzwiczek paleniska. W czasie zbliżania się do stacji lub podczas postoju na stacji należy unikać dorzucania paliwa w większych ilościach, aby uniknąć dymienia.
2. Nie należy utrzymywać zbyt wysokiego poziomu wody, aby nie dopuścić do jej porywania przez parę pobieraną z kotła.
3. Pomocnik maszynisty powinien korzystać z postoju, aby obejrzeć parowóz, sprawdzić czy nie grzeją się części trące się i w razie potrzeby posmarować je.
4. Pomocnik maszynisty powinien tak ułożyć swe czynności przy obsłudze parowozu, aby w czasie zbliżania się do stacji oraz przy przejeździe i wyjeździe ze stacji mógł całą uwagę skupić na obserwację semaforów i innych sygnałów podawanych ze stacji lub z pociągu. Jeśli pomocnik maszynisty zauważy lub usłyszy sygnał, powinien niezwłocznie przekazać go głośno maszyniście. Przy zbliżaniu się do semafora, gdy tylko będzie on widoczny, maszynista i pomocnik obowiązani są głośno i wyraźnie podać tobie wzajemnie widziany sygnał wskazywany przez ten semafor. W czasie jazdy pomocnik maszynisty powinien (jeśli inne czynności służbowe mu na to pozwalają) zwracać uwagą, czy: nie ma przeszkód w prowadzeniu pociągu, są podawane sygnały z kierunku biegu parowozu lub z tyłu, pociąg biegnie prawidłowo, ktoś nie wypadł z pociągu lub nie wpadł pod pociąg, nie wypada ładunek z pociągu, nie wybuchł pożar w pociągu, nie zapalił się olej smarny w łożysku wagonu itp.; najodpowiedniejszy do obserwacji jest czas, kiedy pociąg biegnie po łuku. O zauważonych przeszkodach lub o wszelkich podawanych sygnałach pomocnik maszynisty powinien niezwłocznie powiadomić maszynistę,
Przy wymijaniu pociągów na torach stacyjnych pomocnik maszynisty powinien pilnie uważać, czy sygnał odjazdu stosuj się do jego parowozu.
Pomocnik maszynisty powinien również, jeśli mu na to zezwala obsługiwanie kotła, obserwować przejazdy, zwracając szczególną uwagę, czy przejazdy strzeżone są zamknięte.
5. Na stacjach i koło zabudowań nie wolno dopuszczać do dymienia parowozu oraz nie wolno używać dmuchawki i odmulać kotła.
6. Na zwrotnicach, obrotnicach i przesuwnicach zabrania się przedmuchiwania wodowskazu, odmulania oraz uruchamiania inżektorów.
7. Przy hamowaniu ręcznym należy zachować ostrożność, aby nie spowodować poślizgu kół lub rozerwania sprzęgieł
8. Po zamknięciu zaworu wodnego żurawia po naborze wody, pomocnik maszynisty obowiązany jest ustawić ramię żurawia wzdłuż toru i zabezpieczyć go przed obracaniem się.
9. Nawet w razie największego niebezpieczeństwa nie wolno pomocnikowi opuścić parowozu dopóty, dopóki go maszynista do tego nie upoważni; gdyby maszynista opuścił parowóz przedwcześnie lub stał się w danej chwili niezdolny do działania, pomocnik jest obowiązany wyczerpać wszelkie możliwe i dozwolone do zatrzymania pociągu środki; pomocnikowi wolno opuścić parowóz dopiero wtedy, gdy dalsze przebywanie na nim będzie bezcelowe.
§ 11.
Zachowanie ostrożności w czasie pełnienia służby
1. Wchodzić na parowóz i schodzić z parowozu można jedynie podczas postoju i to po stopniach, trzymając się poręczy.
2. Pomocnikowi maszynisty wolno wejść pod parowóz tylko wówczas, kiedy przy parowozie jest obecny maszynista wyrazi na to zgodę, przepustnica powinna być w tym czasie zamknięta, nawrotnica ustawiona na punkcie środkowym, zawory przedniuchowe cylindra otwarte i hamulec zaciśnięty.
3. Jeżeli pomocnik maszynisty wychyla się z parowozu w celu obejrzenia sygnałów lub pociągu, powinien uważać, czy nie ma obok przedmiotów, o które mógłby zaczepić.
4. W czasie jazdy pomocnikowi nie wolno wychodzić na pomost parowozu. Nie wolno mu też wchodzić na tender tak wysoko, aby mógł zawadzić o krawędzie mostów, wiaduktów lub tuneli.
5. O zmierzchu i w nocy, a także we dnie podczas mgły i zawiei śnieżnej na parowozach będących w ruchu lub stojących na torach jezdnych powinny znajdować się jasno oświetlone latarnie sygnałowe.
6. Podczas zasp śnieżnych, jak również w okresie, kiedy należy się ich spodziewać trzeba na wyznaczony do pociągu parowóz nabierać możliwie dużo paliwa, wody i materiałów do oświetlenia.
§ 12.
Obsługa parowozu na liniach zelektryfikowanych
Na liniach zelektryfikowanych pomocnikowi maszynisty nie wolno:
1) wchodzić na kocioł parowozu, budkę maszynisty i tender,
2) posługiwać się rusztownikiem w sposób, przy którym występowałoby niebezpieczeństwo dotknięcia nim do sieci trakcyjnej,
3) kierować strumienia wody (w czasie polewania węgla) na sieć trakcyjną,
4) zatrzymywać parowozu tak, aby komin znajdował się bezpośrednio obok słupa, na którym zawieszone są przewody sieci,
5) uruchamiać dmuchawki (w czasie postoju) na tych odcinkach, na których przewody sieci są zawieszone na niższej wysokości od normalnej (miejsca te są oznaczone wskaźnikami We l 0 i We 11).
§ 13.
Zapobieganie powstawaniu pożarów
1. Pomocnik maszynisty odpowiada łącznie z maszynistą za stan urządzeń odiskiernych w dymnicy i w popielniku, jak również za szczelne domykanie się drzwi dymnicznych klap popielnikowych. Za każdym razem przy przyjmowaniu i zdawaniu parowozu pomocnik maszynisty jest obowiązany wraz z maszynistą osobiście sprawdzić stan siatki odiskiernej oraz zakrapiacza w dymnicy i w popielniku.
W razie znacznego iskrzenia parowozu pomocnik maszynisty powinien zwrócić na to uwagę maszynisty. Z dwóch klap popielnika przedniej i tylnej należy otwierać tylko przednią (licząc w kierunku ruchu).
2. Należy unikać zatrzymywania parowozu przez czas dłuższy na mostach lub pod mostami drewnianymi. Przy wjeździe na most drewniany należy zamknąć obie klapy popielnika oraz dostatecznie zakropić dymnicę i popielnik.
3. Na torach, koło ramp krytych magazynów, składów drzewa i urządzeń stacyjnych i bocznicowych nie wolno otwierać dmuchawki.
4. Urządzenia odiskierne i przeciwpożarowe należy utrzymywać stale w należytym stanie technicznym.
5. Na tor nie wolno wyrzucać żarzących się węgli, żużla, pakuł itp. Jeżeli to jest nieuniknione, należy zalewać je wodą.
6. Ze względu na możliwość powstania pożaru od iskier z komina, nie wolno podczas przejazdu przez lasy tereny zalesione oraz obok łatwo zapalnych budyniów, składów, magazynów, wagonów załadowanych amunicją, słomą lub sianem itp. przerabiać ognia w palenisku, przebijać rusztu i używać dmuchawki. Z tych samych względów nie wolno wyrzucać po drodze żaru z paleniska, ani też zapalonych pakuł, natomiast należy węgiel przed zarzuceniem zwilżać i często zakrapiać dymnicę i popielnik.
§14.
Zakończenie służby
1. Podczas jazdy do parowozowni nie wolno rozpoczynać oczyszczania rusztu, gdyż należy uniknąć przepływu dużych ilości zimnego powietrza przez silnie ogrzaną skrzynię ogniową.
2. Ruszt, dymnicą i popielnik kotła parowozu należy oczyszczać na kanale oczystkowym (a nie w czasie jazdy), przy zachowaniu następującej kolejności:
a) najpierw należy oczyścić dymnicę przy zamkniętych drzwiczkach paleniskowych i klapach popielnika,
b) następnie ruszt przy zamkniętych drzwiach dymnicy i klapach popielnika, rusz: należy oczyszczać częściami zaczynając od przodu i każdą oczyszczoną część rusztu zaraz pokrywać warstwą żarzącego się koksu.
c) na końcu popielnik przy zamkniętych drzwiczkach paleniska- i drzwiach dymnicy
3. Przed zakończeniem służby należy pamiętać o potrzebie zmniejszenia natężenia ognia w palenisku o tyle, aby po ukończeniu służby można było wodę w kotle doprowadzić do poziomu 1/2 do 3/4 szkła wodowskazowego, przy czym nadprężność pary nie powinna obniżyć się więcej niż o 4 atm. od najwyższej dopuszczalnej. Przy odstawianiu parowozu na postój należy przestrzegać, aby palący się węgiel znajdował się przy wszystkich ścianach, a więc przy ścianie sitowej, przy obu ścianach bocznych i przy ścianie tylnej (drzwiczkowej), a klapy popielnika były zamknięte.
4. Jeżeli parowóz ma obsługiwać dalej inna drużyna, pomocnik maszynisty powinien dbać o to, aby stan ognia, wody i pary był odpowiednio przygotowany do dalszej pracy parowozu.
5. Pomocnik maszynisty przed odstawieniem parowozu na stanowisko po ukończonej jeździe powinien pod kierunkiem maszynisty zaopatrzyć parowóz w niezbędny zapas wody i paliwa oraz wybrać potrzebne materiały. Odchylenie od tej zasady są dozwolone, ale tylko za uprzednią zgodą zwierzchników. Po doprowadzeniu parowozu pod względem czystości do należytego stanu, pomocnik maszynisty powinien zbadać również:
czy wszystkie części parowozu są w należytym stanie technicznym,
czy szkło wodowskazowe i kurki probiercze wskazują prawidłowo poziom wody,
czy szczeliwa dławnic nie wymagają uzupełnień oraz czy wszystkie przekazane mu narzędzia znajdują się na miejscu.
Wynik oględzin pomocnik powinien podać do wiadomości maszyniście.
6. Przed odstawieniem parowozu na stanowisko postojowe, pomocnik maszynisty powinien sprawdzić, jak zostało oczyszczone palenisko, popielnik i dymnica.
7. Po odstawieniu parowozu na stanowisko i zdaniu go palaczowi parowozowni, pomocnik maszynisty przed opuszczeniem parowozu powinien sprawdzić, czy:
przepustnica jest zamknięta,
nawrotnica pozostaje w położeniu środkowym,
zawory przedmuchowe cylindrów są otwarte,
parowóz jest zahamowany hamulcem ręcznym i klapy popielnika są zamknięte.
8. Pomocnikowi wolno zakończyć służbę wówczas, gdy otrzyma na to zezwolenie maszynisty, przed opuszczeniem parowozowni powinien on zgłosić się u dyspozytora parowozowni i dowiedzieć się, kiedy ma przybyć na służbę następną.
§ 15.
Obowiązki pomocnika maszynisty podczas przeglądu okresowego parowozu
1. Odstawiając parowóz do przeglądu okresowego pomocnik maszynisty powinien należycie uzupełnić szczeliwo w dławnicach, posmarować przepustnicę, obejrzeć knoty smarownic, zrewidować sprzęgi oraz oczyścić osprzęt kotła, a części polerowane mechanizmu w celu zabezpieczenia ich od rdzy przetrzeć natłuszczonymi odpadkami nici bawełnianych. Po spuszczeniu wody z kotła powinien się przekonać o ilości mułu lub kamienia kotłowego, aby stwierdzać czy odmulanie było wystarczające.
2. Maszynista wraz z pomocnikiem są obowiązani dopilnować, aby kocioł był należycie wymyty, dobrze zamknięte wyczystki i włazy, był naprawiony inwentarz parowozu, a jeśli zachodzi potrzeba i uzupełniony, jak również sprawdzić, czy zostały wykonane potrzebne naprawy i rewizje okresowe.
§ 16.
Obowiązki pomocnika maszynisty w razie niezdolności maszynisty do pełnienia służby
1. Jeżeli podczas jazdy maszynista zachoruje lub jest niezdolny do dalszego prowadzenia parowozu, a pomocnik maszynisty ma złożony egzamin na maszynistę, powinien pociąg zatrzymać, wziąć do pomocy jednego z pracowników drużyny pociągowej i z nim dojechać do najbliższej stacji, do której zostanie przysłany inny maszynista. Jeżeli pomocnik nie ma złożonego egzaminu na maszynistę, to powinien zatrzymać pociąg, zawiadomić kierownika pociągu o niezdolności maszynisty do pracy, a kierownik pociągu obowiązany jest jak najszybciej zażądać przybycia nowego maszynisty i osygnalizować pociąg na czas oczekiwania na przybycie maszynisty.
2. Jeżeli zdarzy się taki sam przypadek na parowozie jadącym luzem, pomocnik maszynisty mający egzamin na maszynistę powinien dojechać do pierwszej stacji, z dostatecznie zmniejszoną szybkością. Powinien on wówczas pilnie uważać na tor i sygnały, a w razie spotkania po drodze pracownika służby drogowej powinien go wziąć na parowóz, aby obserwował drogę i sygnały. Jeżeli pomocnik maszynisty nie ma egzaminu na maszynistę, to obowiązany jest parowóz zatrzymać, gwizdkiem wezwać kogokolwiek z pracowników kolejowych i zażądać od niego zabezpieczenia parowozu spłonkami oraz wezwania telefonicznie lub w inny sposób przybycia maszynisty.
§ 17.
Obowiązki pomocnika maszynisty w przypadku uszkodzenia parowozu na szlaku
1. W przypadku zepsucia się parowozu podczas jazdy i potrzeby oczekiwania z tego powodu na parowóz zastępczy, pomocnik maszynisty obowiązany jest osłonić sygnałami parowóz lub pociąg i zawiadomić dyżurnego ruchu o żądaniu pomocy, jeśli w powstałej sytuacji zobowiązują go do tego przepisy o prowadzeniu ruchu pociągów.
Jeżeli wykonanie tych czynności, w danej sytuacji, zgodnie z przytoczonymi przepisami, należy do drużyny konduktorskiej, to wtedy pomocnik maszynisty pomaga maszyniście przy obsłudze lub naprawie parowozu.
2. Jeżeli na jadący pojedynczo parowóz dokonano zamachu, należy starać się zabezpieczyć ślady i dowody rzeczowe, mogące służyć do wykrycia przestępcy.
§ 18.
Obsługa parowozu przez pomocnika maszynisty w okresie zimy
1. Pomocnik maszynisty obowiązany jest w okresie zimy w czasie przygotowywania parowozu do drogi dokładnie sprawdzić:
1) czy w przyrządach zasilających (inżektorach, pompie wodnej) nie zamarzła woda oraz czy pompa wodna, podgrzewacz wody, inżektory dolne i przewody wodne pomiędzy parowozem i tendrem są podgrzewane;
2) czy woda w tendrze nie zamarzła lub nie jest zanadto ogrzana, co może utrudnić lub zupełnie uniemożliwić zasilanie kotła; pokrywę otworu wlewowego do tendra należy zabezpieczyć od przymarznięcia, zostawiając ją lekko uchyloną;
3) działanie sprężarki przez powolne jej uruchamianie;
4) czy pompy olejowe są ciepłe i czy z wylotu rurki ogrzewczej uchodzi para;
5) działanie zaworków przy rurkach spustowych odwadniających poszczególne urządzenia oraz przewody wodne i parowe;
6) czy rurka spustowa wodowskazu nie jest zamarznięta, co uniemożliwiałoby przedmuchiwanie szkła wodowskazowego;
7) czy przewodami do ogrzewania pociągu przechodzi para do przodu i tyłu parowozu;
8) czy główny zbiornik powietrzny jest odwodniony i czy kurek spustowy lekko się obraca; w razie stwierdzenia lodu w zbiorniku należy go podgrzać, a potem przedmuchać w celu usunięcia wody;
9) czy końce rur piasecznicy nie są zapchane śniegiem lub lodem;
10) czy w łożyskach nie ma śniegu, lodu lub wody i czy knoty mają odpowiednie na okres zimowy grubości;
11) czy w skrzyni sprzęgowej parowozu i tendra nie ma miału węglowego ze śniegiem i lodem, które utrudniają przechodzenie parowozu przez łuki oraz czy poduszki są nasmarowane;
12) czy śruby sprzęgów nie są pokryte lodem i czy się lekko obracają, śruby te należy smarować naftą lub mieszanką nafty (dwie części) i oleju maszynowego (jedna część);
13) czy układy drążków hamulcowych parowozu i tendra nie są pokryte lodem.
2. Ponadto pomocnik maszynisty powinien wykonać następujące czynności:
1) przedmuchać do przodu i tyłu główny przewód powietrzny,
2) odkręcić dolne kurki spustowe odwadniaczy przewodu hamulcowego pod parowozem i tendrem, odwadniając go w ten sposób,
3) do pompy olejowej, smarownic i łożysk wlewać smar podgrzany (wskazane jest nalewanie tuż przed odjazdem),
4) nie dopuszczać do parowania dławnic i innych części parowozu, aby nie zwiększała się wilgotność powietrza zasysanego przez sprężarkę i aby parowanie tafcie nie pogarszało widoczności drogi,
5) bezpośrednio przed dojazdem do pociągu przedmuchać przewód ogrzewczy zamykając potem dopływ pary zupełnie, aby nie utrudniać doczepiania parowozu i połączenia ogrzewania.
§ 19.
Obowiązki pomocnika maszynisty w czasie jazdy w okresie zimy
1. Podczas jazdy należy dążyć do utrzymywania jednakowego ciśnienia pary w kotle, a przez to jednakowej temperatury, której ciągle wahania ujemnie wpływają na stan skrzyni ogniowej oraz jej połączenia z płomieniówkami i płomienicami.
2. Jeżeli parowóz ma pompę wodną, to przez cały czas jazdy przy otwartej przepustmicy powinna ona pracować tak, aby stan wody w kotle utrzymywał się możliwie na jednym poziomie. W przerwach w pracy pompa powinna być podgrzewana; nie należy też zapominać o drugim przyrządzie zasilającym inżektorze. W razie zepsucia się pompy wodnej należy odwodnić jej kadłub oraz wszystkie przewody, otwierając kurki odwadniające, a po zamknięciu zaworu wodnego, otworzyć nieco zawór parowy i w ten sposób stale ją podgrzewać.
3. Przy dwóch inżektorach należy je używać na przemian, pamiętając o zaciskaniu wentyla wietrznikowego (szczególnie przy inżektorach dolnych) i uchyleniu zaworu parowego w celu ogrzania przewodu wodnego między tendrem i parowozem.
4. Podczas śnieżycy lub przy grubej warstwie śniegu należy przednią klapę popielnika zamknąć, a otworzyć tylną.
5. Na każdym postoju należy sprawdzać, czy smarowanie wszystkich trących saę powierzchni jest dostateczne i usuwać z nich lód i śnieg.
6. Przy naborze wody należy unikać przelewania jej i rozlewania poza otwór wlewny.
7. Jeżeli zajdzie konieczność wygaszenia kotła z braku wody lub z innych przyczyn, należy zapewnić wolne chłodzenie kotła. W tym celu należy szczelnie zamknąć drzwiczki paleniska, klapy popielnika, a komin przykryć kawałkiem blachy. Zawory wodne tendra należy zamknąć i rozłączyć przewód wodny między parowozem i tendrem. Rozłączone przewody należy zabezpieczyć przed urwaniem przy ściąganiu parowozu do parowozowni. Ponadto należy pamiętać o odwodnieniu wszystkich przewodów i przyrządów.
8. Należy bezwzględnie unikać przedostawania się wody do przewodu i ślimaka podawczego. Przed większymi przerwami w pracy stokera, należy usunąć z niego węgiel przez pozostawienie go na krótki czas w ruchu przy zamkniętych pokrywach koryta. Przy krótkich przerwach należy go ostrożnie uruchamiać przez nadanie śrubie początkowo kilku obrotów w jedną i w drugą stronę.
9. Przed dojazdem do stacji końcowej biegu pociągu lub stacji zmiany parowozu nie należy samowolnie przerywać ogrzewania pociągu. Dopływ pary można -zamknąć dopiero na stacji, na zlecenie rewidenta wagonów, a tam gdzie go nie ma, na zlecenie kierownika pociągu.
Po ukończeniu jazdy (po wyłączeniu ogrzewania wagonów i przy otwartych kurkach odwadniających przewodu ogrzewczego) należy skład pociągu przedmuchać parą o ciśnieniu 4 atm.
Przedmuchiwanie powinno trwać tak długo aż przez całkowicie otwarty kurek końcowy wychodzić będzie strumień suchej pary.
Ogrzewanie wagonów musi być ciągłe przez cały czas znajdowania się parowozu przy składzie pociągu.
§ 20.
Obowiązki pomocnika maszynisty w czasie zdawania parowozu po pracy
w okresie zimy
Po odczepieniu parowozu od pociągu należy:
1) przednią i tylną część przewodu parowego służącego do ogrzewania składu pociągu przedmuchać, a następnie po ustawieniu kurka trójdrogowego na ogrzewanie do tyłu parowozu, uchylić zawór parowy na tyle, aby z końca przewodu wydobywał się cienki strumień pary;
2) wykorzystać postój parowozu na kanale i odwodnić:
a) główny zbiornik powietrzny,
b) główny przewód powietrzny,
c) odwadniacze przewodu głównego parowozu i tendra przez otwarcie kurków;
3) wszystkie przewody parowe i wodne oraz przyrządy należy zabezpieczyć przed zamarznięciem;
pompę wodną i sprężarkę należy pozostawić w powolnym ruchu (2 : 3 skoków na minutę);
4) nie należy uruchamiać inżektora podczas postoju parowozu na zwrotnicach, obrotnicy lub na innym urządzeniu i podczas jazdy przez nie zarówno w parowozowni, jak i na stacji;
5) odstawiany na postój parowóz należy ogólnie tak zabezpieczyć, aby użycie go do pracy
przez następną drużynę nie nastręczało żadnych trudności i nie spowodowało opóźnienia
wyjazdu pociągu.
§ 21.
Obowiązki palacza parowozu w drużynie składającej się z trzech osób
1. W drużynie parowozowej składającej się z maszynisty, pomocnika maszynisty i palacza parowozu, do palacza parowozu należy:
1) pomaganie maszyniście i jego pomocnikowi przy pełnieniu przez nich obowiązków służbowych oraz wykonywanie szybko i dokładnie wszelkich ich zleceń dotyczących obsługi parowozu;
2) utrzymywanie parowozu w czystości – porządku oraz wykonywanie czynności związanych z obsługą paleniska i zaopatrywania kotła w wodę.
2. Do palacza parowozu mają odpowiednie zastosowanie postanowienia §§ 3,4,5.6,11,12 i 15.
§ 22.
Czynności palacza parowozu przy objęciu służby
Po przyjściu na służbę i po zgłoszeniu się u dyspozytora parowozowni palacz parowozu powinien:
1) jeżeli nie ma przy parowozie pomocnika maszynisty,
sprawdzić stan ognia w palenisku,
stan samego paleniska,
wody w kotle i tendrze oraz pary w kotle,
o zauważonych niedokładnościach powinien zameldować maszyniście lub jego pomocnikowi natychmiast po ich przybyciu na służbę,
2) doprowadzić do należytego porządku i czystości zewnętrznej wygląd parowozu i wnętrze budki maszynisty, przez należyte oczyszczenie z brudu i kurzu w szczególności otuliny kotła i cylindrów parowych, bocznych ścian budki maszynisty i tendra, zewnętrznych widocznych miejsc podwozia parowozu i tendra, zamiecenie podłogi w budce maszynisty i pomostu parowozu poza budką maszynisty oraz przetarcie szyb okien budki maszynisty,
3) podgarnąć na tendrze węgiel do przodu, a duże jego kawały rozbić,
4) sprawdzić stan ręcznego hamulca jeżeli potrzeba, posmarować jego części trące się, posmarować i rozruszać śruby sprzęgów parowozowego tendrowego, trzony talerzy zderzakowych oraz sprawdzić, czy węże hamulcowe są pozawieszane na wspornikach,
5) opatrzyć wszystkie latarnie sygnałowe i przygotować je do sprawnego działania,
6) dbać o to, aby piasecznica była napełniona suchym przesianym piaskiem.
§ 23.
Czynności palacza parowozu podczas jazdy
Podczas jazdy z pociągiem palacz parowozu powinien:
1) pomagać pomocnikowi maszynisty przy opalaniu parowozu;
2) rozdrabniać i podgarniać węgiel do przodu tendra,
3) przy zarzucaniu węgla do paleniska przez pomocnika maszynisty otwierać i zamykać drzwiczki paleniska w ten sposób, aby jak najmniej ostudzać palenisko;
4) regulować odpowiednie klapy popielnika;
5) na stacjach zwłaszcza z krótkim postojem pociągu pomagać pomocnikowi maszynisty w smarowaniu i innej obsłudze parowozu;
6) w razie zepsucia się parowozu w drodze, pomagać maszyniście i jego pomocnikowi przy naprawie parowozu, aby doprowadzić parowóz jak najprędzej do porządku;
7) wykonywać czynności związane z obsługą żurawia i pokryw tendra przy naborze wody, a nie pomagać, gdy są wyznaczeni do tych czynności specjalni robotnicy;
8) pomagać pomocnikowi maszynisty obsługiwać hamulec ręczny lub hamować samemu ma żądanie maszynisty:
9) zapalać latarnie sygnałowe (naftowe) o zmierzchu, jak również w dzień podczas dużej mgły lub zamieci śnieżnej;
10) zwracać uwagę maszynisty, jeżeli zauważy jakikolwiek sygnał podany z pociągu lub linii;
11) na stacjach i około zabudowań unikać dymienia parowozu;
12) w razie potrzeby oczyszczać siatkę odiskierną w dymnicy podczas postoju na stacjach.
§ 24.
Czynności palacza parowozu przy zakończeniu służby
1. Przed podstawieniem parowozu na postój w parowozowni, palacz parowozu powinien:
1) wyczyścić w wyznaczonym na ten cel miejscu popielnik z żużla i popiołu, a dymnicę z leszu, jeżeli do wykonania tych czynności nie ma osobnych czyścicieli;
2) przy zaopatrywaniu parowozu w węgiel dopilnować, aby sprzęt parowozowy w tendrze nie był zasypany węglem;
3) pomagać pomocnikowi maszynisty zaopatrywać parowóz w smary i wszelkie inne materiały;
4) po ustawieniu parowozu na postój w parowozowni oczyścić zewnętrznie parowóz wraz z tendrem oraz wewnątrz budkę maszynisty.
2. Po wykonaniu wymienionych czynności palacz parowozu powinien zgłosić się do dyspozytora parowozowni i dowiedzieć się, czy nie zaszły zmiany w ustalonym turnusie służby lub też kiedy ma się stawić na następną służbę.
Załącznik do § 7 ust. 3 pkt 8
Wykaz usterek technicznych i uszkodzeń, z którymi nie wolno użyć parowozu do pracy
1. Usterki i uszkodzenia w zestawach kołowych:
a) obluzowanie obręczy na kole lub osi w piaście koła,
b) poprzeczne pęknięcie osi,
c) podłużne pęknięcie lub skaza na osi długości ponad 25 mm,
d) wytarcie miejscowe na osi z ostrymi krawędziami głębsze niż 2,5 mm,
e) pęknięcie obręczy lub piasty koła,
f) pęknięcie jednego ramienia koła łącznie z pęknięciem dwóch przyległych do tęp o ramienia części wieńca (oddzielenie się części koła) albo pęknięcie dwóch sąsiednich ramion koła, albo dwa pęknięcia wieńca między sąsiednimi ramionami lub pęknięcie tarczy koła jednolitego,
g) zużycie obręczy na powierzchni tocznej, mierzone w płaszczyźnie kręgu tocznego, wzdłuż promienia koła w miejscu największego zużycia dla parowozów w ruchu pasażerskim ponad 5 mm, a dla innych parowozów i wszystkich tendrów ponad 7 mm,
h) miejscowe wytarcie obręczy na powierzchni’ tocznej, mierzone w płaszczyźnie kręgu tocznego, głębsze niż 2 mm,
i) wyszczerbienie na powierzchni bocznej obręczy dłuższe niż 25 mm i głębsze niż 3 mm, ) grubość obręczy w płaszczyźnie kręgu tocznego mierzona wzdłuż promienia koła w miejscu największego zużycia mniejsza niż 40 mm dla parowozów pasażerskich, a dla towarowych i wszystkich tendrów mniejsza niż 30 mm,
k) grubość obrzeża obręczy mierzona na obwodzie nakreślonym promieniem o 10 mm większym niż promień kręgu tocznego mniejsza niż 22 mm lub suma grubości obydwu obrzeży mniejsza niż 48 mm,
1) wysokość obrzeża obręczy mierzona od kręgu tocznego w miejscu największego zużycia mniejsza niż 25 mm lub większa niż 36 mm. Usterki wymienione pod literą k) i 1) nie dotyczą zestawów kołowych, dla których konstrukcyjnie przewidziano zwężenie grubości obrzeża.
2. Usterki i uszkodzenia dotyczące innych części parowozu:
a) zepsuty sygnał dźwiękowy (gwizdawka, syrena),
b) nienależycie działające oświetlenie sygnałów,
c) nieprawidłowo działająca sprężarka, jak również nieprawidłowo działający hamulec zespolony lub ręczny,
d) nieprawidłowo działające urządzenia smarownicze,
e) nieprawidłowo działająca lub nie napełniona piaskiem piasecznica,
f) pęknięta opaska wieszaka lub jednego z głównych piór sprężyny nośnej (resoru) albo sprężyny urządzenia zwrotnego,
g) wytopiona lub pęknięta panewka łożyska,
h) pęknięty kadłub łożyska,
i) obluzowanie śruby w połączeniach ostoi, części podwozia lub silników,
j) brak zabezpieczających urządzeń dźwigniowej przekładni hamulca,
k) nieprawidłowo działające urządzenia zderzakowe lub cięgłowe,
1) pęknięcie ściany skrzyni ogniowej, ściany stojaka lub 2 zespórek obok siebie położonych,
ł) nieprawidłowo działające przyrządy zasilające,
m) nieprawidłowo działający zawór bezpiecznika kotła,
n) nieprawidłowo działający manometr kotła,
o) nieprawidłowe działanie szkieł wodowskazowych lub kurków probierczych,
p) nieszczelność korków topliwych,
r) wytopienie lub zagrzanie panewek korbowych, wiązara lub osi,
s) pogięcie lub nadpęknięcie korbowodu lub wiązara, albo stawidła,
t) pęknięcie pierścieni uszczelniających tłokowych lub suwakowych,
u) obluzowanie śrub cylindrowych,
w) nienależyty stan urządzeń odiskiernych i przeciwpożarowych.
