Zatwierdzone Rozporządzeniem Ministerstwa Komunikacji
z dnia 10 lipca 1929 r. Nr. VI/10362/20/29.
(Dz. U. M. K. z r. 1929 Nr. 22 poz. 186).
Przepisy
o pociągach ratunkowych i wagonach
ratunkowych pomocniczych.
§1.
Postanowienia ogólne
Celem niesienia pomocy przy wypadkach kolejowych każda Dyrekcja utrzymuje:
A) pociągi ratunkowe;
B) wagony ratunkowe,
W skład pociągu ratunkowego wchodzą następujące wagony:
a) 1 wagon ślusarski W-łu Mechanicznego, zaopatrzony w różne przyrządy i materjały do rozbierania i podnoszenia wykolejonego taboru, oświetlenia miejsca wypadku w porze nocnej i t, p. oraz dwie skrzynki ratunkowe sanitarne typu B i dwoje noszy. W miarę posiadania dołącza się do niego platforma z dźwigiem mechanicznym;
b) 2 wagony Wydziału Drogowego:
jeden kryty z akcesorjami do szyn i narzędziami i drugi platforma z szynami, podkładami i kompletem zwrotnicy z krzyżownicą;
c) 1 wagon ratunkowy W-łu Sanitarnego podzielony na dwa przedziały; opatrunkowy i na pomieszczenie rannych;
d) 1 wagon towarowy (z hamulcem) albo wagon 111 lub IV klasy; przy wyprawianiu w drogę pociągu ratunkowego wagon ten przyczepia stacja dla przejazdu robotników.
Uwaga: Na stacji postoju składu pociągu ratunkowego pod dozorem starszego telegrafisty powinny się znajdować w pomieszczeniu telegrafu aparaty telegraficzny i telefoniczny, przeznaczone do pociągu ratunkowego, tudzież baterje do nich i przyrządy umieszczone w specjalnej skrzyni, która powinna być zamknięta na zamek kluczowy, z kluczem umieszczonym pod plombą przy skrzyni.
Skrzynka ta zarządzeniem Zawiadowcy stacji powinna być umieszczona w wagonie W-łu Mechanicznego przy uruchomieniu pociągu lub wagonu ratunkowego. Każdy wagon pociągu ratunkowego powinien być opatrzony w odpowiedni napis: “Ratunkowy W-łu Mechanicznego”, “Ratunkowy W-łu Drogowego”, “Ratunkowy W-tu Sanitarnego” oraz nazwę stacji, do której jest przydzielony.
Pomocnicze samodzielne wagony ratunkowe mają wyposażenie jednakowe z wagonami ratunkowemi ślusarskiemi w pociągach ratunkowych. Wagony te powinny mieć napis: “ratunkowy pomocniczy” oraz być opatrzone nazwą stacji, do której są przydzielone. Do pomocniczego wagonu ratunkowego stacja dodaje w razie potrzeby osobny wagon dla przewozu drużyny ratunkowej.
§ 2.
Nadzór nad pociagami ratunkowymi pomocniczemi, ochrona ich i miejsce postoju na stacji.
Składy pociągów ratunkowych oraz wagony ratunkowe pomocnicze powinny być przydzielone do parowozowni, którą wyznacza Dyrekcja. Dozór nad należytym stanem wagonów wchodzących w skład pociągu ratunkowego, należy do Naczelnika Parowozowni, zaś dozór nad należytym utrzymaniem i uzupełnieniem inwentarza i materjałów, znajdujących się wewnątrz wagonów, należy odpowiednio do Naczelnika Parowozowni, Zawiadowcy odcinka drogowego i lekarza rejonowego. Nadzór nad wykonywaniem powyższego powierza się. Naczelnikom Oddziałów: Mechanicznego, Drogowego i W-łu Sanitarnego według kompetencji.
Uwaga:
1) Wszystkie wagony, wchodzące w skład pociągu ratunkowego, podlegają rocznej rewizji okresowej i 3-ch miesięcznej rewizji maźnic, które dokonywa miejscowa parowozownia. Co 3 lata zaś oddaje się wagon do warsztatów, dla rewizji okresowej.
2) Na czas oddania wagonu ratunkowego do naprawy na miejsce jego włącza się do składu pociągu wagon ratunkowy tymczasowy z odpowiednim napisem; do wagonu tego przenosi się całą zawartość wagonu ratunkowego, oddanego do naprawy.
Miejsce postoju na stacji składu pociągu ratunkowego oraz pomocniczego wagonu ratunkowego określa Komisja, złożona z Naczelników Oddziałów, Naczelnika parowozowni i Zawiadowcy stacji. Wszystkie wagony pociągu ratunkowego powinny być spięte razem i postawione na łatwo dostępnym torze, jak najbliżej parowozowni; dozoruje ich służba stacyjna lub trakcyjna w zależności od wniosku komisji. Wszystkie wagony ratunkowe powinny być stale zamknięte i zaplombowane. Klucze powinny być przechowywane w kancelarji dyżurnego dyspozytora parowozowni w oznaczonem miejscu, w osobno oszklonej szalce, z napisem; “Klucze składu pociągu ratunkowego”; każdy klucz powinien być zaopatrzony w blaszkę z napisem oznaczającym Nr, i rodzaj wagonu.
W każdym wagonie składu pociągu ratunkowego oraz pomocniczego powinien być wywieszony wykaz inwentarza i materjałów znajdujących się w wagonie; inwentarz i materjały powinny być uporządkowane i znajdować się zawsze w miejscach ściśle określonych. Wykazy inwentarza i materiałów powinny być podpisane; w wagonie W-łu Mechanicznego przez Naczelnika parowozowni, w wagonie sanitarnym przez lekarza rejonowego, a w wagonie W-łu Drogowego przez Naczelnika Oddziału Drogowego, Wykazy niezbędnego zaopatrzenia wagonów dołączone są do niniejszych przepisów załączniki Nr, Nr, l, 3 i 4), Wykaz inwentarza ratunkowego wagonu sanitarnego pomieszczony jest w przepisach o sanitarnem pogotowiu ratunkowem na P. K. P. Nr, 5700/26.
Skład pociągu ratunkowego lub każdy oddzielny wagon tego, pociągu- jak również wagon ratunkowo-pomocniczy, po skończonej akcji ratunkowej powinien być niezwłocznie zwrócony na stację swego stałego postoju. Inwentarz wagonów po każdym użyciu powinien być sprawdzony, tak co do ilości, jak również co do stanu w jakim się znajduje, wszelkie braki powinny być uzupełnione, a niedokładności usunięte, Na skrzyni z aparatem telegraficznym i telefonicznym, znajdującej się w pomieszczeniu telegrafu na stacji postoju składu pociągu ratunkowego, powinien być napis; “Przyrządy telegraficzne i telefoniczne dla pociągu ratunkowego”. Wewnątrz skrzyni powinien znajdować się szczegółowy spis przedmiotów, stwierdzony podpisem zawiadowcy odcinka sygnałowego lub odpowiedniego urzędnika W-łu Elektrotechnicznego. Inwentarz i materiały w skrzyni, tak co do ilości, jak i przydatności do użytku, powinny być sprawdzane co dwa miesiące oraz po każdem użyciu do pociągu ratunkowego przez zawiadowcę odcinka sygnałowego przy udziale miejscowego starszego telegrafisty z zapisaniem wyniku rewizji do książki, znajdującej się w skrzynce. Wszelkie braki i niedokładności należy wyjaśnić i bezzwłocznie uzupełnić lub usunąć.
§ 3.
Książki dla pociągów ratunkowych i wagonów ratunkowych pomocniczych
W każdym pociągu ratunkowym i wagonie ratunkowym pomocniczym należy prowadzić książkę służbową, w której powinny być wpisywane przeprowadzone rewizje wagonów, alarmy i wypadki kolejowe, przy których wagony były używane, tudzież rewizje inwentarza i materiałów znajdujących się w wagonach względnie na platformie (załącznik Nr. 2), Naczelnik względnie zawiadowca parowozowni lub ich zastępcy pownni wpisywać wszelkie dane o wypadkach kolejowych i alarmach. Uwagi tyczące się rewizji stanu inwentarza i materjałów poszczególnych wagonów powinni wpisywać wyznaczeni do tego pracownicy odnośnego Wydziału.
§ 4.
Personel dla pociągów ratunkowych i wagonów ratunkowych
Wraz z pociągiem ratunkowym, wyprawianym w pełnym składzie na miejsce wypadku, wyjeżdżać powinni:
a) Naczelnik względnie zawiadowca parowozowni lub jego zastępca;
b) Naczelnik Oddziału Mechanicznego lub jego zastępca;
c) Naczelnik Oddziału Drogowego lub jego zastępca, albo kontroler drogowy, znajdujący się na stacji, na której pociąg ratunkowy jest stacjonowany;
d) Naczelnik Oddziału Eksploatacyjnego albo Zawiadowca stacji, lub jego zastępca;
e) Lekarz rejonowy ze sanitarjuszem (felczerem);
f) Nadzorca telegrafu lub jego pomocnik;
g) drużyna ślusarska, składająca się z rzemieślników i robotników parowozowni lub warsztatów, posiadająca doświadczenie w podnoszeniu taboru. Pracownicy ci powinni być dokładnie obznajmieni z inwentarzem wagonów. Utrzymanie takiej drużyny stanowi obowiązek Naczelnika Parowozowni. Do składu drużyny powinien wchodzić starszy ślusarz lub monter i starszy rewident. Na miejsce wypadku powinien przybyć również miejscowy zawiadowca odcinka z robotnikami;
h) drużyna sanitarna składająca się z pracowników, wyznaczonych i wyszkolonych przez lekarza rejonowego na podstawie “Przepisów o sanitarnem pogotowiu ratunkowem na P. K. P.” (Nr, S. 700/26);
i) drużyna do obsługi wagonów W-tu Drogowego w składzie: l torowego l cieśli i 10 robotników z Zawiadowcą odcinka drogowego, znajdującym się w miejscu stacjonowania pociągu ratunkowego na czele; drużynę wzywa Zawiadowca odcinka. Wyznaczony przez lekarza rejonowego starszy członek drużyny sanitarnej powinien być specjalnie obznajmiony z wewnętrznem urządzeniem i zawartością wagonu sanitarnego.
Członkowie drużyn ratowniczych powinni być wybierani z pracowników mieszkających możliwie w blizkim sąsiedztwie dworca kolejowego, obowiązkiem ich jest zjawiać się na pierwsze żądanie w każdej porze dnia i nocy do pociągu ratunkowego, w razie niezjawienia się na czas wyznaczony, powinni być oni zastąpieni przez inne osoby, znajdujące się na miejscu w chwili uruchomienia pociągu ratunkowego. Lista pracowników, wchodzących w skład drużyn ślusarskich i drogowych ze wskazaniem ich adresów powinna być wywieszona obok szafki z kluczami w kancelarii u dyspozytora parowozowni, lista zaś pracowników służby drogowej także u Zawiadowcy odcinka drogowego. Listy te co trzy miesiące powinny być sprawdzane i uzupełniane lub poprawiane zaraz po dokonaniu zmiany w składzie drużyny. Lista pracowników wchodzących w skład drużyny sanitarne z dokładnymi adresami, powinna być sporządzona w trzech egzemplarzach znajdować się po jednym egzemplarzu, w wagonie sanitarnym, lekarza rejonowego lub w ambulatorjum, i u Zawiadowcy stacji; lista powinna być co trzy miesiące sprawdzana i uzupełniana, jak wskazano wyżej przy innych – drużynach. Zawiadowca stacji jest obowiązany wezwać w razie wypadku drużynę sanitarną. Dla odróżnienia od ogółu pracowników sanitariusze noszą podczas pełnienia swych obowiązków ratowniczych na lewem ramieniu przepaskę białą z czerwono-białym krzyżem rozp. Nr. S. 700/26). Punkt zbiorczy dla wezwanych drużyn wskazuje zgóry Komisja złożona z Naczelników Oddziałów, Naczelnika Parowozowi i Zawiadowcy stacji.
2) W zależności od rozmiarów wypadku Naczelnik parowozowni ma prawo powiększać skład drużyny ratunkowej z pośród rzemieślników i robotników, a nikt z jego podwładnych nie ma prawa bez dostatecznie ważnych powodów usuwać się od udziału w drużynie ratunkowej. W razie potrzeby Naczelnik Parowozowni ma prawo zażądać pomocy w ludziach od W-łu Drogowego i odpowiedniej pomocy od najbliższych warsztatów, które takiej pomocy powinny udzielić.
§ 5.
Alarmy
Przynajmniej raz do roku zarządza Dyrekcja w porze nocnej niespodziewany próbny alarm pociągów ratunkowych ze wskazaniem miejsca (stacji lub kierunku na szlaku), do którego powinien być dostarczony pociąg lub wagon ratunkowy. Przy alarmie takim należy zestawić pociąg ratunkowy wraz z parowozem oraz całym personelem i przeprowadzić ćwiczenia. Dla alarmów są miarodajne postanowienia, zawarte w § 6, Pociąg ratunkowy powinien dojechać do miejsca alarmu. Wyjazd alarmowanego pociągu ratunkowego może być jednakowoż zaniechany, jeżeli sprawność pociągu z okazji zaszłego w międzyczasie wypadku była bez zarzutu. W podobny sposób mogą być również przeprowadzone na zarządzenie Dyrekcji alarmy i ćwiczenia także dla stacyj, na których stoją tylko wagony ratunkowe pomocnicze. Alarm należy wywołać ze stacji, na której niema ani pociągu ratunkowego, ani pomocniczego wagonu ratunkowego.
§ 6.
Porządek wzywania i wyprawiania pociągu ratunkowego na miejsce wypadku.
Stacja, na której stał się wypadek, lub która otrzymała doniesienie o wypadku, zaszłym na szlaku, po porozumieniu się ze stacją sąsiednią, telegraficznie żąda wysłania pociągu ratunkowego z najbliższej stacji odpowiednio do rozmiaru wypadku albo w pełnym składzie, albo w zmniejszonym, t, j. złożonym z wagonu ratunkowego W-łu Mechanicznego lub też i wagonów ratunkowych W-łu Drogowego. Zależnie od rozmiarów wypadku i potrzeby można się ograniczyć do wezwania najbliższego pomocniczego wagonu ratunkowego. W wypadkach większych rozmiarów, jeżeli okaże się, że jeden pociąg nic wystarczy, należy żądać drugiego, względnie wagonu ratunkowego pomocniczego. O wypadku i jego rozmiarach, jak również o zażądaniu pociągu ratunkowego, stacja bezzwłocznie powinna zawiadomić Oddziałowego Dyspozytora Ruchu, obowiązkiem którego jest wydać według wskazówek Naczelnika Oddziału Eksploatacyjnego dalsze zarządzenia co do przyspieszenia wysłania i biegu pociągów ratunkowych. Stacja, wzywająca pociąg ratunkowy, powinna jednocześnie powiadomić o wypadku Naczelnika właściwego (według miejsca wypadku) Oddziału Drogowego i właściwego kontrolera Drogowego, powiadamiając ich skąd pociąg ratunkowy został wezwany. Pracownicy ci obowiązani są, o ile znajdują się w miejscu stacjonowania pociągu ratunkowego lub na drodze jego jazdy, wyjechać z nim razem na miejsce wypadku, w przeciwnym razie powinni przybyć najszybciej na miejsce wypadku, korzystając z wszelkich dostępnych środków lokomocji, Do prowadzenia pociągu ratunkowego należy używać parowozu rezerwowego, a w braku jego parowozu przetokowego lub pociągowego. Stacja, do której jest przydzielony pociąg ratunkowy lub pomocniczy wagon ratunkowy, powinna natychmiast po otrzymaniu żądania:
a) zawiadomić Naczelnika i dyspozytora parowozowni, którzy ze swej strony powinni niezwłocznie zawezwać drużynę ślusarską, przeznaczoną do obsługi wagonu W-łu Mechanicznego i tych pracowników parowozowni, którzy należą do drużyny sanitarnej;
b) zawiadomić miejscowego zawiadowcę odcinka drogowego, który ze swej strony powinien niezwłocznie zawezwać drużynę, przeznaczoną do obsługi wagonów służby drogowej i tych pracowników odcinka drogowego, którzy należą do drużyny sanitarnej;
c) zawiadomić miejscowych (według miejsca stacjonowania pociągu) i właściwych (według miejsca wypadku) Naczelników Oddziałów, oraz Kontrolerów Oddziałowych i Lekarzy rejonowych, o ile Lekarze ci są potrzebni do akcji ratunkowej ;
d) wezwać pracowników stacji, należących do drużyny sanitarnej;
e) wezwać natychmiast parowóz do pociągu ratunkowego;
f) przygotować jaknajśpieszniej pociąg ratunkowy, t, j. przestawić go z toru zapasowego na wyjazdowy; w razie potrzeby należy uzupełnić go wagonami osobowymi dla rannych;
g) ułożyć rozkład jazdy dla tego pociągu i podać go niezwłocznie do wiadomości stacjom zainteresowanym, które ze swej strony powiadomią odpowiednie posterunki na stacji i szlaku wedle obowiązujących przepisów ruchu. Rozkład jazdy należy ułożyć na podstawie wykresu jazdy, stosując największą szybkość, wskazaną dla każdego szlaku;
h) zawiadomić Urząd Pocztowy, jeżeli ambulans pocztowy potrzebuje pomocy,
Pociąg ratunkowy w zasadzie powinien być wyprawiony ze stacji w przeciągu 30 minut w porze dziennej, a w nocy przed upływem godziny, licząc od czasu otrzymania wezwania. Jeżeliby zdarzyć się miało, że w czasie przygotowania pociągu ratunkowego nie dałoby się zebrać całej drużyny ślusarskiej W-łu Mechanicznego lub wszystkich sanitarjuszy, to dla uniknięcia zwłoki w wyprawieniu pociągu ratunkowego należy wysłać pociąg z zebraną (częścią drużyny w czasie wyżej przepisanym, pozostałą zaś część drużyny należy wysłać na miejsce wypadku pociągiem dodatkowym nadzwyczajnym. Przy wyprawianiu pociągu klucz od W-łu Mechanicznego otrzymuje ślusarz drużyny ślusarskiej lub monter parowozowni, klucz zaś od wagonu sanitarnego zabiera z sobą Lekarz, felczer, lub starszy sanitarjusz, a klucz od wagonu W-łu Drogowego zabiera miejscowy zawiadowca odcinka drogowego, Naczelnik Oddziału względnie jego zastępca. Pociągi ratunkowe względnie wagony ratunkowe pomocnicze mają pierwszeństwo przed wszystkiemi innymi pociągami, o ile wskutek wypadku nastąpiła przerwa w ruchu lub są zabici albo ranni, tak że pociągi nie powinny być zatrzymywane pod żadnym warunkiem przez inne pociągi. O ile pierwszy pociąg ratunkowy lub wagon ratunkowy pomocniczy jest już wyprawiony i zachodzi potrzeba wysłania dalszych pociągów ratunkowych, to odjazd ich należy również przyspieszyć, jednak tak go ułożyć, aby nie zatrzymywały normalnego biegu pociągów osobowych.
§ 7.
Obowiązki przy ratowaniu na miejscu wypadku
Wszyscy pracownicy, znajdujący się na miejscu wypadku przed przybyciem pociągu ratunkowego, lub wagonu ratunkowego pomocniczego, o ile nie są użyci pośrednio do zachowania bezpieczeństwa, do obsługi parowozu, oraz do utrzymania łączności przy przesyłaniu wiadomości o wypadku, powinni się zająć z jaknajwiększem poświęceniem akcją ratunkowa, używając do tego narzędzi, znajdujących się na parowozie, W szczególności powinni się zająć udzieleniem pierwszej pomocy rannym, wydobywaniem rannych lub zabitych osób, zapobiec wznieceniu pożaru, zabezpieczyć mienie kolejowe, ładunki od kradzieży i uszkodzenia i o ile to jest wykonalne, starać się uwolnić tor od przeszkód, wreszcie nie dopuścić do zatarcia śladów przyczyny wypadku. Dla wykonania tych zadań pracownicy wszystkich wydziałów znajdujący się na miejscu wypadku powinni działać zgodnie i sprawnie pod kierownictwem starszego pracownika, pomagając sobie wzajemnie i przestrzegając wszystkich przepisów, dotyczących podobnych wypadków. Po otrzymaniu zamówienia o wypadku na szlaku i po zażądaniu nadesłania pociągu ratunkowego, Zawiadowca stacji powinien zawiadomić o wypadku policję kolejową i zawiadowcę odcinka drogowego; następnie, jeżeli może, w zależności od odległości miejsca wypadku i spodziewanego przybycia pociągu ratunkowego powinien on po porozumieniu się z zawiadowcą sąsiedniej stacji, przybyć z Zawiadowcą odcinka Drogowego i w razie potrzeby z policją na miejsce wypadku możliwie przed pociągiem ratunkowym. Jeżeli na stacji znajduje się nadzorca telegrafu, to obowiązany jest on jednocześnie z zawiadowcą wyjechać z telefonem polowym w celu włączenia go dla porozumiewania się z miejsca wypadku. W celu wyjątku przysługuje Zawiadowcy stacji prawo posiłkowania się parowozem, drezyną, wózkiem roboczym, lub wreszcie końmi, przy czem należy zabrać ze sobą środki opatrunkowe i zbędnych pracowników kolejowych. Celem tego wyjazdu powinno być dokładne zbadanie przyczyn i rozmiarów wypadku, jak również opatrzenie rannych i wykonanie wszelkich robót przygotowawczych, jak to: opróżnienie wykolejonych wagonów, wezwanie okolicznych robotników drogowych i t, p. Z chwilą przybycia na miejsce wypadku Zawiadowcy stacji, obejmuje on kierownictwo nad akcją ratowniczą do czasu przybycia pociągu ratunkowego z wyższymi urzędnikami; wszyscy pracownicy powinni spełniać rozporządzenia zawiadowcy stacji. Na miejsce wypadku powinien przybyć niezwłocznie z robotnikami miejscowy zawiadowca odcinka drogowego. Po przybyciu pociągu ratunkowego lub pomocniczego wagonu ratunkowego ogólne kierownictwo nad akcją ratowniczą pod względem technicznym obejmuje najstarszy stanowiskiem z pośród obecnych przedstawicieli miejscowej administracji kolejowej. O ile zaś jest dwu lub więcej przedstawicieli o stanowiskach równorzędnych, kierownictwo to przypada w porządku następującym przedstawicielom: W-łu Drogowego, W-łu Mechanicznego i Eksploatacyjnego, Kierownictwo nad akcją sanitarną ma Lekarz rejonowy. Pracownicy W-łu Eksploatacyjnego pod zwierzchnictwem zawiadowcy lub innego starszego urzędnika tegoż wydziału, zajmują się wyprawianiem podróżnych na stacje, urządzeniem przesiadania podróżnych, przeładunkiem bagaży, zabezpieczeniem towarów, oraz podtrzymaniem ciągłości ruchu, jak również informowaniem oddziałowego dyspozytora ruchu o przebiegu akcji ratunkowej.
2) Pracownicy W-łu Mechanicznego pod zwierzchnictwem Naczelnika Parowozowni zajmują się podnoszeniem i rozbieraniem taboru, uprzątaniem toru z części wagonowych i parowozowych oraz oświetleniem miejsca wypadku w porze nocnej. Pracownicy W-łu Drogowego zajmują się naprawą toru pod zwierzchnictwem Naczelnika Oddziału Drogowego, jego pomocnika lub Zawiadowcy odcinka drogowego. Ranni po udzieleniu im pomocy na miejscu wypadku, powinni być niezwłocznie dostarczeni w wagonie sanitarnym dla umieszczenia w szpitalu, wyznaczonym przez lekarza.
§ 8.
Postanowienia końcowe
Wskazany w niniejszych przepisach porządek żądania i zarządzenia ratownictwa stosuje się do wszelkich wypadków, tak podczas ruchu pociągów na szlaku, jak również i na samych stacjach, kiedy miejscowe środki okażą się niedostateczne do spiesznego przywrócenia ruchu i uprzątnięcia taboru uszkodzonego. W nieznacznych wypadkach wykolejenia taboru na zwrotnicach lub przy przetaczaniu, o ile środki miejscowe nie pozwalają na szybkie podniesienie wykolejonego taboru, Zawiadowcy stacji przysługuje prawo wezwania z najbliższej stacji pojedynczego wagonu ślusarskiego z drużyną ślusarską.
Załącznik Nr. 1.
Wykaz inwentarza i materjałów:
1. Wagonu ślusarskiego W-łu Mechanicznego Nr……
2. Wagonu W-łu Drogowego Nr. Nr………
3. Wagonu ratunkowego W-łu Sanitarnego Nr……
| Nr. porz. | Nazwa inwentarza i materjałów | Ilość sztuk | U w a g a |
|---|---|---|---|
Załącznik Nr. 3
Wykaz inwentarza i materiajałów wagonu ślusarskiego W-łu Mechanicznego.
| Nr. porz. | Nazwa inwentarza i materjałów | Ilość sztuk | U w a g a |
|---|---|---|---|
| 1 | A) Inwentarz, Aparat do gaszenia ognia |
2 | |
| 2 | Aparat acetylenowy z wężami i palnikiem-przecinankiem | 1 | |
| 3 | Bania blaszana 5 litrowa | 1 | |
| 4 | Bania blaszana 10 litrowa | 1 | |
| 5 | Bańka do karbidu na 50 kg | 1 | |
| 6 | Blok ślimakowy 5 ton | 1 | |
| 7 | Blok ślimakowy 2 ton | 1 | |
| 8 | Buty filcowe | 15 | |
| 9 | Blachy do dźwigów | 20 | |
| 10 | Chorągiewki sygnalizacyjne | 2 | |
| 11 | Haki pożarnicze | 3 | |
| 12 | Dźwigi drewniane korbowe 5 ton – 10 tonn | 10 | |
| 13 | Dźwigi korbowe żelazne do 20 tonn | 8 | |
| 14 | Dźwigi śrubowe (butelkowe) 30 tonn o wysokości w stanie najniższym około 700 m/m i skoku około 350 m/m | 2 | |
| 15 | Dźwigi śrubowe na saniach 30-40 tonn wysokości w stanie najniższym około 700 m/m i skoku około 350 m/m | 4 | |
| 16 | Dźwigi hydrauliczne niskoskokowe (typu mostowego) 40 tonn | 4 | |
| 17 | Dźwigi hydrauliczne typu parowozowego 40 tonn na saniach w tem 2 o najniższej wysokości 750 m/m a 2 – 650 m/m | 4 | |
| 18 | Drążki żelazne do dźwigów (końce ostre) | 4 | |
| 19 | Drążki żelazne do popychania | 4 | |
| 20 | Dłuta ciesielskie płaskie | 4 | |
| 21 | Dłuta stolarskie | 2 | |
| 22 | Drabinki i schody przenośne drewniane | 1 | |
| 23 | Imadło ślusarskie zwyczajne lub równoległe | 1 | |
| 24 | Imbryk do gotowania wody do herbaty | 2 | |
| 25 | Klucze do narzynek pojedyncze | 5 | |
| 26 | Klucze do narzynek podwójne | 15 | |
| 27 | Klucze do narzynek z kwadrat. otworami | 2 | |
| 28 | Klucze do narzynek kranów gazowych | 1 | |
| 29 | Klucze do narzynek rozsuwane (franc.) | 2 | |
| 30 | Kłódki żelazne | 2 | |
| 31 | Kleszcze kowalskie | 2 | |
| 32 | Konewka do wody (blaszana lub emaljowana) | 1 | |
| 33 | Kubki do wody (blaszane lub emaljowane) | 10 | |
| 34 | Kubły do wody (żelazne lub płócienne) | 2 | |
| 35 | Kuźnia polowa | 1 | |
| 36 | Kuźnia gazowa | 1 | |
| 37 | Kociołek do gotowania | 1 | |
| 38 | Kątownik i grzechotka, kompletów | 2 | |
| 39 | Klocki do podkładania | 50 | |
| 40 | Kliny drewniane | 50 | |
| 41 | Lampy karbidowe przenośne lub “Kometa” | 4 | |
| 42 | Lampki ślusarskie | 3 | |
| 43 | Lampki blaszane naftowe | 2 | |
| 44 | Lampy żarowo-naftowe z trójnogiem | 3 | |
| 45 | Latarnie ręczne | 4 | |
| 46 | Latarnie pociagowe (sygnałowe) | 2 | |
| 47 | Liny stalowe 40-50 m/m, dług. 30-40 mtr. z pętlicami. | 2 | |
| 48 | Lina stalowa 30 m/m, dług 30-40 mtr. z pętlicami. | 1 | |
| 49 | Liny konopiane 50 m/m, dług. 30-40 mtr. | 2 | |
| 50 | Liny konopiane 25 m/m, dług. 30 mtr. | 2 | |
| 51 | Łańcuchy cienkie z haczykami i kółkami | 2 | |
| 52 | Łańcuchy grube krótkie (5-7 mtr.) z hakiem i kółkiem. | 2 | |
| 53 | Łańcuch gruby długi (18 mtr.) z hakiem i kółkiem | 1 | |
| 54 | Łopaty żelazne do węgla i śniegu | 5 | |
| 55 | Łyżka do lania bialego stopu | 1 | |
| 56 | Młotki ślusarskie | 4 | |
| 57 | Młot miedziany 3 klg. | 1 | |
| 58 | Młoty kowalskie | 4 | |
| 59 | Młot ołowiany 3 klg. | 1 | |
| 60 | Młotki przecinaki kowalskie | 4 | |
| 61 | Młotki przebijaki okrągłe kowalskie | 4 | |
| 62 | Nożyce ręczne | 1 | |
| 63 | Obcęgi do gwoździ | 2 | |
| 64 | Oskardy tępo-ostre lub kilofy | 2 | |
| 65 | Oliwiarka ślusarska | 1 | |
| 66 | Oliwiarka dla smarowników | 1 | |
| 67 | Okulary ochronne | 2 | |
| 68 | Przecinanki ślusarskie i kowalskie (długie i krótkie) | 8 | |
| 69 | Przebijaki (ślusarkie i kowalskie) | 10 | |
| 70 | Pilniki rowniaki po jednym: płaskim, półokrągłym, trojkątnym i okrągłym razem | 4 | |
| 71 | Pilniki ździeraki (2 lub 3 wiązk.) | 2 | |
| 72 | Piły poprzeczne | 2 | |
| 73 | Piłka ślusarska do metr. z obsadą | 1 | |
| 74 | Piłka stolarska z obsadą | 1 | |
| 75 | Półka ścienna | 1 | |
| 76 | Półkożuszki | 15 | |
| 77 | Piec żelazny z rurami | 1 | |
| 78 | Pochodnie naftowe | 4 | |
| 79 | Pochodnie smołowe | 36 | |
| 80 | Rękawice skórzane (z jednym palcem) | 15 | |
| 82 | Siekiery | 2 | |
| 83 | Stół warsztatowy ślusarski pod imadła | 1 | |
| 84 | Stołki lub taborety drewniane | 2 | |
| 85 | Świdry krętaki | 4 | |
| 86 | Skrzynka do węgla | 1 | |
| 87 | Skrzynka do narzędzi | 1 | |
| 88 | Szafa dla narzędzi | 1 | |
| 89 | Śrubokręty | 4 | |
| 90 | Szpadle | 4 | |
| 91 | Szablony do wymierzania kół | 1 komp. | |
| 92 | Świdry do grzechotek | 6 | |
| 93 | Sprzęgła wagonowe | 2 | |
| 94 | Tarcze sygnałowe pociągowe | 2 | |
| 95 | Toromierz żelazny zwyczajny | 1 | |
| 96 | Trąbka sygnałowa | 1 | |
| 97 | Topory | 4 | |
| 98 | Termometr | 1 | |
| 99 | Ubrania ochronne | 15 | |
| 100 | Wkolejnice stalowe silne do wprowadzania wykolejonego taboru na szyny | 2 komp. | |
| 101 | Wycinaki ślusarskie | 4 | |
| 102 | Wózek normalnotorowy | 1 | |
| 103 | Wieszadło do garderoby | 1 | |
| 104 | Węże hamulcowe | 4 | |
| 105 | Węże ogrzewcze | 4 | |
| 106 | Wiertarka ręczna | 1 | |
| 107 | Skrzynki sanitarne tyou B | 2 | |
| 108 | 2 pary noszy | ||
| B) Materjały. | |||
| 109 | Butla tlenu | 1 | |
| 110 | Gwoździe | 2 kg. | |
| 111 | Konopie | 1 kg. | |
| 112 | Knoty do lamp | 1 metr | |
| 113 | Kaganki | 25 | |
| 114 | Karbid | 50 kg | |
| 116 | Miotły brzozowe | 3 | |
| 117 | Nafta | 20 kg. | |
| 118 | Pakuły wełniane | 10 kg. | |
| 119 | Szkła do lamp i latarń (różne) | 24 | |
| 120 | Śruby z nakrętkami (różne) | 20 kg. | |
| 121 | Szmaty | 20 kg. | |
| 122 | Wkrętki do drzewa (różne) | 2 kg. | |
| 123 | Zatyczki (różne) | 2 kg. | |
| 124 | Zapałki | 2 paczki |
Załącznik Nr. 4
Wykaz inwentarza i materiajałów wagonów W-łu Drogowego.
| Nr. porz. | Nazwa inwentarza i materjałów | Ilość sztuk | U w a g a |
|---|---|---|---|
| A) Wagon kryty. I Sygnały |
|||
| 1 | Petardy | 12 | |
| 2 | Chorągiewki | 4 | |
| 3 | Latarnie ręczne | 4 | |
| 4 | Trąbki sygnałowe | 4 | |
| 5 | Tarcze przenośne | 4 | |
| 6 | Latarnie do tarcz | 4 | |
| II Narzędzia | |||
| 1 | Drągi okute dębowe | 6 | |
| 2 | Drągi żelazne | 6 | |
| 3 | Drążki do wyrywania haków | 5 | |
| 4 | Rapki | 10 | |
| 5 | Klucze sztorcowe do śrub podkładów żelaznych | 5 | |
| 6 | Klucze sztorcowe do wkrętów w podkladach drewnianych | 10 | |
| 7 | Klucze do śrub złącz. 19 m/m | 5 | |
| 8 | Klucze do śrub złącz. 22 m/m | 5 | |
| 9 | Klucze sztorcowe do śrub rozjazdowych | 5 | |
| 10 | Ocinacze kowalskie | 20 | |
| 11 | Łopaty żelazne | 20 | |
| 12 | Widły do szabru | 20 | |
| 13 | Młoty do zbijania haków | 10 | |
| 14 | Łopaty żelazne szerokie | 10 | |
| 15 | Łopaty do śniegu | 50 | |
| 16 | Toromierze | 4 | |
| 17 | Poziomice | 4 | |
| 18 | Podbijaki żelazne | 20 | |
| 19 | Podbijaki drewniane | 10 | |
| 20 | Klucze francuskie | 2 | |
| 21 | Klucze zwykłe do rozjazdów | 6 | |
| 22 | Oskadry ostre | 10 | |
| 23 | Piły poprzeczne (rozzębione i naostrzone) | 3 | |
| 24 | Siekiery (naostrzone) | 5 | |
| 25 | Pilniki do ostrzenia pił, siekier | 10 | |
| 26 | Obcinacze ręczne (zahartowane naostrzone) | 5 | |
| 27 | Młotki ręczne | 5 | |
| 28 | Wiadra do wody | 3 | |
| 29 | Świdry 12 m/m, 16 m/m i 25 m/m do drzewa | 15 | |
| 30 | Miotły brzozowe | 10 | |
| 31 | Piła do obcinania szyn | 1 | |
| 32 | Piłki do niej | 1 | |
| 33 | Prasa do prostowania szyn i iglic | 1 | |
| 34 | Wózek roboczy rozbieralny | 1 | |
| 35 | Grzechotki ręczne | 2 | |
| 36 | Świdry do grzechotek | 10 | |
| 37 | Bańka z olejem mineralnym 5kg. | 1 | |
| Materjały | |||
| Gwoździe 6 lub 8 | 1 skrz. | ||
| III Przedmioty oświetleniowe | |||
| 1 | Latarnia ręczna | 4 | |
| 2 | Pochodnie smolne | 200 | |
| 3 | Pochodnie naftowe lub naftowo-żarowe | 10 | |
| 4 | Bańki na naftę 10,00 kg. | 2 | |
| 5 | Lejek do nalewania nafty | ||
| IV Osprzęt wagonu | |||
| 1 | Szafa na drobne narzędzia | 1 | |
| 2 | Lampa wisząca lub latarnia | 1 | |
| 3 | Piec żelazny do ogrzewania wagonu | 1 | |
| 4 | Wiadro do wody | 1 | |
| 5 | Skrzynka do węgli | 1 | |
| 6 | Stół | 1 | |
| 7 | Taburety | 2 | |
| Wagon-platforma | |||
| 1 | Szyny staroużyteczne typu używanego na szlakach w rejonie obsługiwanym przez pociąg | 10 | |
| 2 | Łubki do nich | 20 | |
| 3 | *) Śruby łubkowe do nich względnie 60 w zależności od typu | 40 | |
| 4 | *) Haki nowe | 400 | |
| 5 | Podklady nowe | 50 | |
| 6 | Deski 50 m/m, długości około 5,00 m | 30 | |
| 7 | Bale 75 m/m, długości około 5,00 m | 10 | |
| 8 | Komplet zwrotnicy z krzyżownicą | 1 | |
| *) śruby i haki winny być w szczelnej skrzynce |
