Sieć trakcyjna.
Budowa i montaż
BHP- podstawowe wiadomości
W broszurze omówione są warunki bezpieczeństwa pracy, które powinny być przestrzegane przy budowie i montażu sieci trakcyjnej. Podane są zasady bezpiecznego wykonywania robót fundamentowo-słupowych, przenoszenia i dźwigania ciężarów, ustawiania konstrukcji wsporczych, pracy na wysokości, pracy przy przewodach pod naciągiem i poruszania się po torach kolejowych. Wszelkie zaniedbania i uchybienia tym zasadom mogą spowodować ciężkie wypadki, zarówno wśród robotników, jak i osób postronnych
PORUSZANIE SIĘ PO TORACH
W czasie poruszania się wzdłuż torów kolejowych należy korzystać ze ścieżek i przejść znajdujących się na zewnątrz torów oraz odpowiednio szerokich międzytorzy. Bez istotnej potrzeby nie wolno przebywać na czynnych torach. W razie dostrzeżenia zbliżającego się pociągu należy odsunąć się na odległość co najmniej 2,5 m od zewnętrznego toku szyn toru, po którym będzie przejeżdżał pociąg. Jednocześnie trzeba zwrócić się twarzą do nadjeżdżającego pociągu, obserwując jego bieg. Nie wolno w żadnym przypadku przechodzić przez tor tuż przed przejeżdżającym pociągiem. Na liniach dwutorowych nie wolno także przechodzić przez tor bezpośrednio za pociągiem, który przejechał, ponieważ w tym czasie może nadjechać pociąg po torze sąsiednim. Przy przechodzeniu przez tor, na którym stoi pociąg, należy korzystać z pomostów i budek hamulcowych lub obejść pociąg. Przy obchodzeniu składu pociągu trzeba tor przekraczać w odległości co najmniej 20 m przed czołem pociągu lub za ostatnim wagonem. Nie wolno przechodzić pod wagonami oraz po zderzakach i sprzęgach wagonów. Należy pamiętać, że pociąg w każdej chwili może ruszyć, co może być przyczyną wypadku.
PRACA NA TORACH
Przebywanie na czynnych torach powinno być ograniczone do koniecznego minimum. Jeśli ruch pociągów odbywa się z normalną prędkością, to należy zejść z toru i usunąć z niego sprzęt – np. służący do spawania łączników szynowych – najpóźniej wtedy, gdy pociąg znajdzie się w odległości 1000 m (na liniach pierwszorzędnych) lub 700 m (na liniach drugorzędnych) od miejsca pracy. Na czas przejazdu pociągu po torze szlakowym trzeba stanąć na ławie torowiska lub skarpie, w odległości nie mniejszej niż 2,5 m od zewnętrznego toku szyn. Na torach stacyjnych należy usunąć się na sąsiednie międzytorze. W czasie zbliżania się i przejazdu pociągu trzeba być zwróconym do niego twarzą, gdyż z przejeżdżającego pociągu mogą wystawać na zewnątrz różne przedmioty (np. źle umocowany ładunek), zagrażające bezpieczeństwu ludzi i wcześniejsze ich zauważenie pozwoli uniknąć wypadku. Przy pracach zespołowych na torze czynnym powinien być przydzielony sygnalista, zadaniem którego jest czuwanie nad bezpieczeństwem grupy roboczej i ostrzeganie o zbliżaniu się pociągów. Jeśli przy pracach używa się sprzętu, który trudno jest niezwłocznie usunąć z toru przed nadjeżdżającym pociągiem, to prędkość jazdy pociągów w miejscu robót powinna być odpowiednio ograniczona (np. do 60 lub 30 km/h). Gdy przy torze brak jest miejsca do usunięcia sprzętu, to na czas wykonywania robót tor powinien być zamknięty dla ruchu.
WYKONYWANIE WYKOPÓW FUNDAMENTOWYCH
Praca przy kopaniu dołów fundamentowych jest niebezpieczna, gdyż grozi zasypaniem ziemią w przypadku obsunięcia się ścian wykopu. Dlatego też wykopy głębsze niż l m muszą być zabezpieczone za pomocą odpowiedniej obudowy (wzmocnień) ścian. Do obudowy należy stosować bale drewniane o odpowiedniej długości, rozpierając je drewnianymi lub stalowymi rozporami (rys. 1). Pogłębianie wykopu należy prowadzić stopniowo na szerokość jednego bala. Po odeskowaniu ścian i rozparciu ich wykop można dalej wykonywać aż do osiągnięcia ustalonej głębokości.
Wydobywaną ziemię trzeba usypywać tylko z dwóch stron wykopu, pozostawiając wolne od urobku krawędzie równolegle do toru (rys. 2). Wyrzucana ziemia nie może być magazynowana bezpośrednio na krawędzi wykopu, lecz w odległości od 60 do 80 cm. Zapobiega to sypaniu się ziemi do wykopu. Należy pamiętać o tym, że na terenie wyznaczonym na wykopy mogą znajdować się urządzenia podziemne – kable elektryczne, przewody wodne, gazowe lub parowe. Dlatego też pracą przy głębieniu wykopu trzeba wykonywać z zachowaniem dużej ostrożności. Przy natrafieniu na kabel lub inny przewód pracę należy przerwać i powiadomić o tym kierownika robót. Do czasu uzyskania wskazówek od upoważnionego przedstawiciela jednostki sprawującej nadzór nad odkrytym urządzeniem pracy przy wykopie nie wolno kontynuować. Wchodzić do wykopu i wychodzić z niego należy za pomocą drabinki.
Nie wolno wchodzić i wychodzić z wykopu po rozporach i narzędziach służących do wydobywania ziemi – np. łopatach, kilofach itp., gdyż grozi to wypadkiem. Od zmroku do świtu wykopy wykonywane w miejscach uczęszczanych muszą być zakryte lub ogrodzone barierami w celu zabezpieczenia przed wpadnięciem przechodzące osoby (rys. 3). Dotyczy to zwłaszcza wykopów w peronach i rampach, w pobliżu przejazdów drogowych w poziomie szyn oraz w sąsiedztwie przytorowych ścieżek komunikacyjnych.
RĘCZNE PODNOSZENIE CIĘŻARÓW
Przenoszenie ciężarów, jeśli jest wykonywane w niewłaściwy sposób, naraża pracowników na poważne nawet obrażenia. Powoduje również szkodliwe dla zdrowia osłabienie i wyczerpanie fizyczne. Dlatego też muszą być przestrzegane normy dźwigania ciężarów.
• Dorosły mężczyzna może dźwigać i przenosić – przy pracy stałej – ciężary do 50 kG na odległość do 25 m
• Dorywczo jednemu pracownikowi wolno przenosić przedmioty o ciężarze do 50 kG na odległość ponad 25 m, nieprzekraczającą jednak 75 m. W tym przypadku pracownik musi być zaopatrzony w odpowiedni sprzęt pomocniczy – np. w naramienniki chroniące przed urazami i odgnieceniami przy przenoszeniu przedmiotów na ramionach.
• Długie przedmioty, przenoszone przez jednego pracownika, mogą mieć ciężar do 30 kG i długość do 4 m.
• Przedmioty o ciężarze przekraczającym 50 kG lub 30 kG i o długości ponad 4 m mogą być przenoszone jedynie zespołowo, przez co najmniej dwóch pracowników, z zachowaniem następujących warunków:
– przy pracy dorywczej ciężar przedmiotu przenoszony na odległość do 25 m nie może przekraczać 50 kG na jednego pracownika,
– jeśli odległość, na którą przenoszony jest przedmiot przekracza 25 m, to na jednego pracownika, przy pracy dorywczej może przypadać ciężar do 45 kG,
– przy pracy stałej i odległości przemieszczania do 25 m ciężar przedmiotu przypadający na jednego pracownika nie może przekraczać 45 kG,
– gdy, przy pracy stałej, odległość przenoszenia wynosi od 25 m do 75 m, ciężar przedmiotu, przypadający na jednego pracownika, nie powinien przekraczać 40 kG.
• Ciężar przedmiotu przenoszonego zespołowo nie może przekraczać 750 kG; zespołowe przenoszenie przedmiotów o ciężarze przekraczającym 750 kG dozwolone jest tylko w wyjątkowych przypadkach, gdy względy techniczne nie pozwalają na użycie do tej pracy urządzeń mechanicznych.
• Przedmioty długie powinny być przenoszone na ramionach jednoimiennych – lewych lub prawych – w ten sposób, aby pracownicy znajdowali się po jednej stronie przemieszczanego przedmiotu.
Przy przenoszeniu konstrukcji wsporczych sieci trakcyjnej (słupów, pomostów – bramek itp.) należy posługiwać się sprzętem pomocniczym w postaci drążków (rys. 4) lub kleszczy. Używanie zwykłych prostych drążków do przenoszenia słupów, zwłaszcza okrągłych, jest niewskazane, ponieważ ciężar może się w każdej chwili przetoczyć na niosących i spowodować wypadek. Do przenoszenia tego rodzaju przedmiotów należy używać specjalnych samozaciskających się kleszczy (rys. 5). Przemieszczanie butli stalowych z gazami powinno wykonywać co najmniej dwóch pracowników, stosując do tego specjalne nosze (rys. 6) lub wózki.
ZAŁADUNEK l WYŁADUNEK WAGONÓW
Załadunek na wagony kolejowe i wyładunek ciężkich przedmiotów, np. konstrukcji wsporczych, bębnów z przewodami jezdnymi i linami nośnymi, fundamentów prefabrykowanych, powinien być wykonywany za pomocą urządzeń mechanicznych – dźwigów, żurawi lub wciągarek – z zachowaniem warunków bezpieczeństwa pracy obowiązujących przy obsłudze tych urządzeń. W wyjątkowych wypadkach można ręcznie ładować na wagony i wyładowywać z nich konstrukcje wsporcze stalowe. Do tego celu należy stosować specjalne dźwigary (co najmniej dwa), połączone z wagonem zaczepami. Przeładunek takich konstrukcji trzeba wykonywać za pomocą lin obsługiwanych przez pracowników stojących na wagonie (rys. 7). W czasie pracy nikt nie powinien znajdować się pomiędzy dźwigarami oraz w zasięgu konstrukcji. Od końców jej należy zachować bezpieczną odległość wynoszącą minimum 1,5 m.
RĘCZNE USTAWIANIE KONSTRUKCJI WSPORCZYCH
Konstrukcje wsporcze sieci trakcyjnej powinny być ustawiane i montowane za pomocą dźwigów, żurawi lub specjalnych wciągarek pionowych. Tylko w wyjątkowych przypadkach, jeśli nie można zastosować urządzeń mechanicznych, można ustawiać ręcznie indywidualne słupy. Ciężar ustawianego ręcznie słupa nie może być większy niż 500 kG. Liczba pracowników zatrudnionych przy ręcznym ustawianiu słupa powinna być taka, aby ciężar przypadający na jedną osobę nie był większy niż 50 kG. Słup przed podniesieniem powinien być ułożony na poboczu toru lub na międzytorzu, równolegle do osi torów, tak aby pracownicy nie musieli wchodzić na tory sąsiednie. Do podnoszenia słupa przy ustawianiu go w otworze fundamentu należy używać co najmniej trzech par żerdzi wspierających. Podnoszony słup powinien być przez cały czas podpierany przez dwie pary żerdzi wspierających. Dodatkowo trzeba słup podtrzymywać za pomocą lin konopnych, przywiązanych do jego wierzchołka. W celu łatwego wprowadzenia słupa w otwór fundamentu trzeba stosować specjalną deskę poślizgową, obsługiwaną przez jednego pracownika (rys. 8). Przy podnoszeniu słupa w bezpośrednim sąsiedztwie torów czynnych nadzór nad bezpieczeństwem zatrudnionych powinien sprawować sygnalista.
Pracownicy ustawiający słup powinni być, jeśli jest to możliwe, zwróceni twarzą w kierunku, z którego może nadjechać pociąg. Jeżeli zaistnieje konieczność przepuszczenia pociągu, należy przerwać pracę, słup pewnie podeprzeć za pomocą żerdzi, zachowując skrajnię, a narzędzia odsunąć od toru, po którym przejeżdża pociąg.
MECHANICZNE USTAWIANIE KONSTRUKCJI WSPORCZYCH
Do wstawiania konstrukcji wsporczych i fundamentów prefabrykowanych powinny być używane sprawne urządzenia mechaniczne o nośności odpowiedniej do ciężaru podnoszonych przedmiotów. Podnoszone przedmioty muszą być pewnie zawieszone na haku urządzenia dźwigowego.
Zabronione jest przebywanie ludzi w zasięgu podnoszonej konstrukcji lub urządzeń dźwigowych – np. żurawia (rys. 9). Ręcznie naprowadzać posadawiany fundament w wykop lub słup w otwór fundamentu można dopiero wtedy, gdy znajdą się one bezpośrednio nad otworem, w małej odległości od ziemi. Jeśli montuje się nad torem most bramki trakcyjnej, ruch pociągów po tych torach powinien być wstrzymany na czas robót.
PRACA NA POMOSTACH ROBOCZYCH WAGONÓW
Podczas pracy na pomostach roboczych wagonów montażowych i rewizyjnych powinny być podniesione bariery ochronne. Przejścia między wagonami i czoła wagonów skrajnych w składzie pociągu montażowego muszą być zabezpieczone łańcuchami (rys. 10). Jeśli ze względu na małą wysokość zawieszenia sieci (np. w czasie pracy w tunelach i pod wiaduktami) nie można ustawić barier ochronnych, to należy wówczas zachowywać dużą ostrożność, zwłaszcza podczas poruszania się po pomostach.
Bariery ochronne służą wyłącznie do zabezpieczenia pracowników przed spadnięciem z pomostu roboczego na ziemię i nie wolno wykorzystywać ich do innych celów. Nie wolno zwłaszcza układać na barierach i mocować do nich prowizorycznych pomostów bocznych oraz rusztowań. Pomosty boczne można wysuwać w stronę sąsiedniego toru tylko wtedy, gdy jest on zamknięty dla ruchu pociągów. Jeżeli istnieje konieczność wysunięcia pomostu na międzytorze toru czynnego, to wielkość wysunięcia należy ograniczyć tak, aby była zachowana skrajnia budowli tego toru.
Wchodzenie na pomost roboczy i schodzenie z niego, podawanie i znoszenie narzędzi lub części sieci dozwolone jest jedynie podczas postoju pociągu (wagonu). Jeśli zmienia się miejsce pracy i przemieszcza pociąg lub wagon wzdłuż toru, to roboty muszą być na czas ten przerwane, a wszyscy pracownicy znajdujący się na pomoście roboczym powinni stanąć w ten sposób, aby byli zwróceni twarzami w kierunku zamierzonego ruchu pociągu (rys. 11). Nie wolno stać na drabinkach rozstawnych ustawionych na pomostach oraz na pomostach bocznych. Pomosty boczne należy tak usunąć, aby nie wchodziły swymi częściami w skrajnią budowli. Jeśli nie można podnieść barier ochronnych, to przed ruszeniem pociągu (wagonu) pracownicy powinni ukucnąć na pomostach. Prędkość jazdy, gdy na pomoście znajdują się pracownicy, nie może być większa niż 15 km/h. W czasie ruchu trzeba zachować szczególną ostrożność w celu uniknięcia uderzenia o części sieci. Należy pamiętać o tym, że znajdują się one na niewielkiej wysokości nad powierzchnią pomostu. W przypadku, gdy przejazd pociągu musi odbywać się z prędkością większą niż 15 km/h, wszyscy pracownicy powinni zejść z pomostu do wnętrza wagonu, składając uprzednio bariery ochronne i pomosty boczne. Narzędzia i sprzęt na pomoście muszą być należycie zabezpieczone przed spadnięciem.
PRACA NA DRABINACH PRZYSTAWNYCH
Sposób ustawienia drabiny oraz jej pewne zamocowanie jest zasadniczym elementem bezpiecznej pracy. Drabina powinna być tak ustawiona, aby kąt jej pochylenia w stosunku do płaszczyzny prostopadłej do ziemi był nie mniejszy niż 15° i nie większy niż 40°. Najpewniej drabina stoi przy kącie pochylenia wynoszącym 20° (rys. 12). Drabina ustawiona zbyt pionowo może przewrócić się do tyłu, a gdy jest nadmiernie pochylona może ześliznąć się. Drabinę należy opierać tylko o takie części sieci, które zapewniają możliwie pewny punkt oparcia. Do takich części zalicza się liny nośne, liny zawieszeń poprzecznych oraz konstrukcje wsporcze, jak słupy, bramki, wysięgniki stałe sieci półskompensowanej i wysięgniki z zasięgiem przez dwa tory. Nie wolno natomiast opierać drabiny o przewody: jezdne, wzmacniające, napowietrznego uszynienia grupowego, połączeń elektrycznych oraz o liny odciągów sieciowych, ukośniki wysięgników, wysięgniki pomocnicze, ramiona odciągowe oraz uszkodzone (nadtopione, naderwane) liny nośne. Poza tym drabina powinna być dobrze utwierdzona w podłożu (w ziemi, w torowisku). W celu wyeliminowania możliwości pośliźnięcia się drabiny, dolne końce jej podłużnie powinny być zaostrzone i okute.
Przed wejściem na drabinę należy upewnić się, czy nie jest uszkodzona oraz sprawdzić, czy podeszwy butów nie są zabrudzone smarem, co mogłoby spowodować ześliźnięcie się ze szczebli. Wchodząc na drabinę należy równocześnie stawiać nogę i chwytać ręką za szczebel: prawa stopa – lewa ręka, lewa stopa – prawa ręka i tak dalej. Podobnie należy postępować przy schodzeniu z drabiny. Potrzebne do pracy narzędzia trzeba przenosić w specjalnie do tego celu służącej torbie, zawieszonej na ramieniu lub u pasa. Podczas pracy na drabinie należy używać pasa bezpieczeństwa. Linkę trzeba zaczepiać o przewody, po wejściu na drabinę. Na drabinie wolno przebywać tylko jednemu pracownikowi. W czasie przebywania pracownika na drabinie powinna być ona podtrzymywana przez drugą osobę znajdującą się na ziemi. Jest to konieczne w celu zabezpieczenia przed obsunięciem lub pośliźnięciem się drabiny. Podczas pracy na drabinie nie należy wychylać się w bok, aby dosięgnąć do odległego miejsca, gdyż grozi to upadkiem. Przed przesunięciem drabiny należy z niej zejść.
PRACA NA KONSTRUKCJACH WSPORCZYCH
Do poruszania się po żelbetowych słupach typu STŻ i ŻK należy posługiwać się specjalnymi słupołazami lub też metalowymi szczeblami wykonanymi z odcinków rur. Szczeble takie przetyka się przez otwory pozostawione w słupie, tam gdzie możliwość taka istnieje (rys. 13).
Bez tego sprzętu wchodzenie na słupy żelbetowe jest zabronione. Po konstrukcjach wsporczych stalowych można poruszać się wykorzystując istniejące przewiązki lub skratowania. Jeżeli praca na słupie stalowym ma trwać dłużej (np. czyszczenie i malowanie ochronne konstrukcji) to i w tym przypadku wskazane jest posługiwanie się słupołazami, które ułatwiają pracę i zmniejszają zmęczenie. Przy wykonywaniu robót na konstrukcjach wsporczych należy bezwzględnie ubezpieczyć się pasem bezpieczeństwa.
ZAWIESZANIE PRZEWODÓW
Przewody trakcyjnej sieci jezdnej (liny nośne, przewody jezdne, przewody wzmacniające i przewody uszynienia grupowego napowietrznego) są pod wysokim naciągiem wynoszącym od 500 do 1600 kG. Dlatego też prace związane z montażem, demontażem i naprawami tych przewodów muszą być wykonane z dużą ostrożnością.
Podczas rozwijania lin nośnych i przewodów jezdnych prędkość pociągu montażowego nie powinna przekraczać 6 km/h. Przez cały czas należy kontrolować prawidłowość rozwijania się przewodu z bębna oraz prowadzenia przewodu w rolce stojaka montażowego, zamocowanego na pomoście wagonu (rys. 14). W razie zatrzymania się bębna z przewodem lub splątania się przewodu na bębnie należy pociąg montażowy natychmiast zatrzymać. Linę nośną trzeba zakładać na wysięgniki z pomostu podniesionego na taką wysokość, aby pracę tę można było wykonywać swobodnie – odległość pomostu od miejsca zakładania liny na wysięgnik powinna wynosić około 170 cm. Czynność ta może być wykonywana w czasie ruchu pociągu. Jeśli pociąg nie jest wyposażony w podnoszony pomost roboczy i do zakładania liny na wysięgniki ma być użyta drabina, to na czas zakładania pociąg musi być zatrzymany (rys. 15). Na drabinę rozstawną, ustawioną na pomoście roboczym, wolno wejść po zatrzymaniu się pociągu, a zejść z niej należy przed jego ruszeniem. W czasie ruchu pociągów przewody jezdne można podwieszać do liny nośnej za pomocą wieszaków montażowych. W celu wstępnego naprężenia zawieszonego przewodu należy użyć naprężacza montażowego łańcuchowego lub wielokrążkowego i lin montażowych o odpowiednim naciągu dopuszczalnym, tak aby nie nastąpiło ich przeciążenie.
WYJMOWANIE LIN NOŚNYCH l PRZEWODÓW Z ZAMOCOWAŃ
Liny nośne i przewody jezdne nie są zawieszone wzdłuż osi toru, lecz biegną zygzakiem – w punktach podwieszenia są odsunięte w obu kierunkach od osi toru. Jeżeli przewód lub lina nośna zostanie wyjęta z zamocowania, to pod wpływem naciągu przyjmie położenie takie, jak pokazano na rysunku 16 A i B. Odbywa się to z dużą szybkością, a energia, jaką ma przemieszczający się przewód, jest znaczna. Może to spowodować zrzucenie pracownika z pomostu roboczego, zwłaszcza wtedy, gdy stoi on na drabinie rozstawnej.
Dlatego też przy wyjmowaniu naprężonych przewodów z zamocowań ustalających ich położenie – np. z uchwytów przelotowych, przegubowych czy krzyżowych – należy zawsze znajdować się po stronie przeciwnej od tej, w którą skierowana jest siła wypadkowa naciągniętego przewodu (rys. 16). Zabezpiecza to pracowników przed wypadkiem, jeśli w czasie wyjmowania z zamocowań nastąpi raptowne przemieszczenie się przewodu lub liny nośnej. Wyjmowanie przewodu z zamocowania powinno być wykonywane z dużą ostrożnością. Szczególną ostrożność należy zachowywać na łukach torów, gdyż załamane przewody mogą tam przemieścić się z dużą siłą. W celu zabezpieczenia się przed wypadkiem trzeba stosować specjalne urządzenia służące do zamocowania przewodów na czas, gdy są one wyjęte z zamocowań stałych.
Urządzenie to składa się ze wspornika przymocowanego do pudła wagonu i naprężacza łańcuchowego (rys. 17). W przypadku braku takiego lub podobnego urządzenia można posłużyć się tyczką z widełkami wspartą o pomost roboczy.
Należy pamiętać, aby punkt oparcia tyczki znajdował się z tej strony, w którą działa siła załamanego przewodu (rys. 18).
PRZECINANIE PRZEWODÓW NAPRĘŻONYCH
W razie konieczności przecięcia naprężonego przewodu, np. w celu wymiany zużytego lub uszkodzonego odcinka, należy z obu stron miejsca, w którym ma być przecięty przewód, założyć odpowiednie uchwyty montażowe, pamiętając przy tym o właściwym ich zamocowaniu. Następnie między uchwyty trzeba wpiąć naprężacz łańcuchowy lub wielokrążek czy śrubę rzymską montażową i ściągnąć do siebie miejsca, w których zamocowane zostały uchwyty. Przewód można przeciąć dopiero po uzyskaniu swobodnego zwisu jego odcinka znajdującego się między uchwytami (rys. 19).
Po wstawieniu nowego odcinka przewodu lub zmontowaniu złączki należy najpierw zluzować naprężacz, a dopiero potem można zdjąć go i zdemontować uchwyty. Zabronione jest przecinanie przewodów naprężonych, gdyż grozi to wypadkiem. Przy demontażu izolatorów i innych części wmontowanych w naprężone przewody – np. izolatorów dzielczych, sekcyjnych, kotwowych, śrub rzymskich, wyrównywaczy przewodów jezdnych – należy postępować tak, jak przy przecinaniu przewodów.
PRACA W NOCY l W TUNELACH
Przy pracy w porze nocnej oraz w tunelach pomosty robocze wagonów muszą być dobrze oświetlone lampami elektrycznymi. Źródła światła powinny być tak rozmieszczone, aby nie oślepiały pracujących. Oświetlone muszą być także drogi komunikacyjne pomiędzy wnętrzami wagonów i pomostami (włazy) oraz przejścia między wagonami. Jeżeli praca ma być wykonana poza pomostami roboczymi, teren robót trzeba oświetlić za pomocą przenośnych reflektorów ustawionych na ziemi lub zamocowanych na wagonach. Przy poruszaniu się poza terenem oświetlonym należy używać ręcznych latarek elektrycznych.
ODZIEŻ ROBOCZA l OCHRONNA
Wszyscy pracownicy zatrudnieni przy robotach budowlano-montażowych, konserwacyjnych i przy naprawach sieci trakcyjnej obowiązani są nosić, poza ubraniami roboczymi, ubrania ochronne, odpowiednie do rodzaju wykonywanej czynności. Oprócz tego:
• wszyscy pracownicy powinni nosić w czasie pracy hełmy, które chronią głowę przed urazami mechanicznymi,
• przy pracach na wysokości – na pomostach roboczych wagonów i drezyn, drabinach rozstawnych i przystawnych oraz nakonstrukcjach wsporczych – należy używać pasów bezpieczeństwa zabezpieczonych linką o elementy, które w razie upadku wytrzymają ciężar ciała człowieka; zabronione jest przyczepianie linki do drabiny,
• pracownicy zatrudnieni bezpośrednio na torach, na drabinach przystawnych i rozstawnych, muszą być ubrani w pomarańczowe kamizelki ostrzegawcze, umożliwiające maszyniście pociągu wcześniejsze zauważenie ludzi oraz ostrzeżenie ich sygnałem dźwiękowym.
NARZĘDZIA l SPRZĘT
Wszystkie narzędzia, urządzenia i przyrządy powinny być przed rozpoczęciem pracy dokładnie sprawdzone. Urządzenia i przyrządy przeznaczone do pracy pod naciągiem (np. wielokrążki, naprężacze łańcuchowe, śruby i uchwyty montażowe) powinny mieć uwidoczniony na tabliczce termin badań okresowych, którego należy ściśle przestrzegać. Narzędzi, urządzeń i przyrządów zużytych lub uszkodzonych albo z przekroczoną datą badań okresowych nie wolno używać, gdyż posługiwanie się takimi narzędziami i sprzętem jest niebezpieczne.
