Opowiadania  ukazywały się na stronie www od 2002 roku. Stopniowo coraz więcej ludzi mogło się zapoznać z ich zawartością. Niestety nie wszyscy mieli dostęp do tych zasobów i zrodził się pomysł, by spróbować je wydać na papierze. Od pomysłu do wykonania daleka droga. Prekursorem fizycznego wydania opowiadań, był niejaki Józef Rynkiewicz. Przygotowywał on “Kalendarz Paro-Sympatyczny na Paradę Parowozów w 2004 roku. Był to specyficzny kalendarz – od maja do maja.  Pierwszą stronę oprócz tradycyjnego wzoru tego typu publikacji, wypełniały zdjęcia Józefa. Na drugiej pojawiło się pierwsze z opowiadań “Strażnik”.  Kalendarz można było nabyć podczas parady w Wolsztynie w 2004 roku wraz z moim skromnym autografem. Pierwszy raz w życiu podpisywałem swoje dokonania czarnym markerem. Niezapomniane przeżycie.

Kolejnym krokiem była publikacja, w której też maczał palce Józef. Dzięki jego szerokim kontaktom w Stolicy udało się nawiązać współpracę z “Kurierem Kolejowym”. Na samym początku ukazywały się artykuły o naszej pracy jako wolontariuszy w Jaworzynie Śląskiej. W numerze z 6 lutego 2011 roku zamieszono pierwszą część opowiadania Wagon 5 “Mężczyzna we mgle”. Nowością dla mnie były pięknie wykonane ilustracje do tekstu.

Niestety na tym jednym opowiadaniu się skończyło.

Nadal tworzyłem na potrzeby wirtualnej rzeczywistości. Kolejnym człowiekiem, którego napotkałem na swojej drodze był Piotr Goszczycki reprezentującego “Literacką Jazdę PKP”. Portal zajmujący się wydawaniem twórczości innych.

Pan Piotr zaproponował wydanie opowiadań drukiem. Z początku podchodziłem do tego bardzo sceptycznie, w czasie mojego pisania wielu próbowało i nic z tego nie wychodziło. W miarę postępu prac mój entuzjazm rósł. Do książki zostały wybrane niektóre opowiadania stanowiące całościowy przekrój, tego co dotychczas napisałem. Książkę pomogła sfinansować firma STK w której pracowałem oraz Prezes Firmy Grumot (Prywatnie Mój Przyjaciel – Andrzej Sobuńko) .

Dzień w którym spełniłem jedno z największych moich marzeń nastał w 2014 roku – ukazało się pierwsze wydanie zbioru opowiadań “Meandry Szlaku”.

Piotr przygotowywał również antologię “Pociąg naszego wieku” i zaproponował mi udział w tym projekcie.  Finalny produkt ukazał się drukiem w 2015 roku i można w nim było znaleźć oprócz kilku moich zdjęć reportaże dotyczące pracy wolontariuszy z II Liceum Ogólnokształcącego w Oleśnicy, przy odnowie zabytkowego wagonu we współpracy z Klubem Sympatyków Kolei we Wrocławiu. Reportaże nosiły tytuły “Wolontariusz I – Jak jedna Zuzia wagon remontować zaczęła”, “Wolontariusz II – 8 uczniów przy pracy” i Wolontariusz III – atmosfera”.

Pierwsze wydanie “Meandrów Szlaku” rozeszło się błyskawicznie. Pan Piotr zaczął wspominać o dodruku.

W międzyczasie zmieniłem pracę i kolejna firma Inter Cargo z Panem Prezesem Ivanem Ružbacký wsparła drugie wydanie “Meandrów Szlaku” ze zmienioną okładką.

I tak w czasoprzestrzeni krążą dwa wydania “Meandrów Szlaku”. Na sam koniec dodam, że opowiadanie z tej strony pod tytułem “Dyżurny” zostało umieszczone w zagranicznej antologii “Literáti na trati III aneb železnice bez hranic”

Opowiadanie zostało przetłumaczone na język czeski.

W 2018 roku zostało opublikowane kolejne opowiadanie w języku naszych południowych sąsiadów. Padło na “Strażnika”. Został on umieszczony w zbiorze “Literáti na trati V” w tomie “Próza”.

Przy dalszej współpracy z Panem Piotrem Goszczyckim i Krzysztofem  Korsarzem Bilińskim szefem Wydawnictwa IX 29.07.2020 ukazuje się kolejny tomik opowiadań “Bilet w tamtą stronę”. Tym razem zawartość wybrali czytelnicy PKC w ankiecie.  Książka ma dwa formaty. Pierwszy ekskluzywny, w twardej oprawie z unikatową kopią przedwojennego biletu jako certyfikatu z numerem. Drugi to miękka oprawa ze skrzydełkami. Wersja w twardej oprawie jest dostępna tylko na stronie Wydawnictwa IX:

https://wydawnictwoix.pl/produkt/marcin-kowalczyk-bilet-w-tamta-strone/

Wersja w miękkiej w wielu księgarniach (np. www.bonito.pl).

Ukazało się wiele pozytywnych opinii i recenzji, które pozwolę sobie udostępnić:

,,Bilet w tamtą stronę”

Wielkie woow jak świetną robotę wykonał Marcin Kowalczyk i Wydawnictwo IX 😍

Kolej na przełomie XIX i XX wieku wzbudzała często uczucie niepokoju jako technologiczne novum. Dziś również nie jest pozbawiona pewnego tajemniczego uroku. Jeżeli współcześnie podróżujecie liniami kolejowymi, obserwujecie, jak one się zmieniają, chcecie wiedzieć, jakie rządzą nimi wewnętrzne tajemne prawa to czym prędzej kupujcie bilet i wskakujcie w podróż w tamtą stronę.

„Bilet w tamtą stronę” Marcina Kowalczyka to opowieści kolejowe z umiarkowaną dawką grozy, których kojarzenie z twórczością Stefana Grabińskiego niekoniecznie jest najtrafniejsze. Co nie zmienia faktu, że literacko to przykład prozy znakomitej, dojrzałej, dopracowanej stylistycznie. A przede wszystkim, nacechowanej niezwykłym sentymentem do kolei, ale i olbrzymią wiedzą o tejże.

W pierwszej chwili sam odruchowo zestawiałem ten zbiór z prozą naszego mistrza opowieści kolejowych, bo jeśli kolej, jeśli torowiska i jeśli duchy, to przecież tylko Stefan Grabiński. I owszem, z jednej strony duch naszego legendarnego twórcy unosi się nad wieloma opowiadaniami, jednak porównywania prozy Kowalczyka do twórczości Grabińskiego z gruntu uznaję – po lekturze – za błędne. Może bowiem pojawiają się tu zbliżone fabularne tropy, może i kolej, jako taka jawi się jako w pewnym stopniu spersonifikowany organizm, może są tu odniesienia (w nielicznych tekstach) do złożoności kolejowego rozkładu, trwale zespolonego z jakimś niedookreślonym rytmem samej rzeczywistości, jednak różnic widzę w warstwie fascynacji tematycznych na tyle, by historie obydwu autorów stawiać na dwóch krańcach gatunku „kolejowej grozy”.

Moje słowa jednak nijak nie mają na celu umniejszać jakości prezentowanej w zbiorze prozy. To znakomicie napisane opowiadania, w których zachwyca staranność oddania niuansów kolejowego świata i życia ludzi z nim związanych. Widać tu miłość do pociągów, zwłaszcza tych dawnych, jak parowozy, wypchnięte na boczne tory pamięci przez maszyny nowocześniejsze, szybsze, bardziej zaawansowane, ale jednocześnie bardziej… bezduszne? Sądzę, że autor zgodziłby się z takim postawieniem sprawy, bowiem wielu jego bohaterów jest na tyle ściśle związanych z kolejnictwem, że nijak nie umieją sobie poradzić z przemijaniem maszyn, z likwidacją torowisk i zamykaniem kolejnych, nagle uznanych przez globalne zmiany za peryferyjne stacji.

Kowalczyk kreuje grozę, wynikającą z przenikania naszego kolejowego świata z tym nadnaturalnym, pełnym duchów, pociągów – widm, dawno zmarłych kolejarzy, którzy nie dotarli za życia do swoich kresowych stacji i próbują podróż dokończyć po śmierci. Ale i obecne są tu dziwne, niesprecyzowane siły, władające poza osnową rzeczywistości, w metafizyczny sposób, całą kolejową siatką połączeń, która zdaje się czymś więcej, niż tylko złożonym systemem transportu ludzi i towarów.

Kowalczyk potrafi kreować niezwykłą magię mogącą kojarzyć się z autorem „Ślepego toru”, jednak posługuje się odmiennym, od Grabińskiego zestawem instrumentów. Jego kolej także jest inna i choć pewne ukłony w kierunku sławetnego poprzednika w tworzeniu kolejowej grozy dostrzec tu można, to jednak da się tu jednocześnie wyczuć znak czasów, choćby w precyzyjnych opisach technicznych samej pracy kolejarzy. Kolej u Kowalczyka siłą rzeczy jest odmienna od tej ówczesnej Grabińskiemu, a to mocno kształtuje klimat opowieści.

A i groza jest inna, bo w nielicznych tylko mamy widmowe pociągi etc. Częściej pojawiają się tu wagony z tajemniczymi, acz zupełnie nie nadprzyrodzonymi ładunkami (część cyklu „Wagon”) są postawy jawnego bohaterstwa, wynikające po części z niewysłowionej miłości do kolei („Jełop”), czy choćby koszmarnych zbrodni, także przez owo obłąkańcze wręcz przywiązanie do pociągów powodowanych („Krobia”). Są bolesne historie z czasów wojennych („Niedzielna wycieczka”) i opowieści nacechowane najprawdziwszą grozą („Nastawnica” – jedno z najlepszych opowiadań w zbiorze).

Reasumując, „Bilet w tamtą stronę” to proza znakomita, aczkolwiek dla tych, którzy spodziewają się bezpośredniego odniesienia do twórczości Grabińskiego, albo co gorsza ściśle utrzymanych w jego stylu opowieści kolejowych, to muszę ich przestrzec, iż mogą odczuć zawód przy lekturze. Bowiem Kowalczyk nie kopiuje Grabińskiego, nie stara się podszyć pod jego styl. Składa mu hołd, owszem, ale to jest hołd autorski, w pełni niezależny, oparty na własnej, nowatorskiej wizji.

I jako taki zdecydowanie broni się, jako groza nietuzinkowa, niebezpośrednia, nie epatująca oczywistym strachem. I – co najważniejsze – to znakomita warsztatowo proza, która zadowoli każdego miłośnika kolei, ale i dobrej literatury zarazem.

Rrocznik ’82. Obecnie Krakus, trochę z przypadku, trochę z zasiedzenia. Pisze opowiadania, które dotychczas publikował w Grabarzu Polskim, Okolicy Strachu, Bramie, Histerii oraz w antologii „Słowiańskie koszmary”. Laureat czwartego miejsca w konkursie „X” na dziesięciolecie magazynu Creatio Fantastica. W 2018 wydał autorski zbiór opowiadań „Ballady morderców”. Miłośnik popkultury i dobrej muzyki, nałogowy zbieracz książek, komiksów i płyt. Mieszka bez kotów, ale za to z żoną i jest mu z tym dobrze.

Recenzja z portalu badloopus.pl

Link do recenzji

Pamiętam jak jakieś dwadzieścia lat temu po raz pierwszy z polecenia mojego dziadka sięgnęłam po opowiadania Stefana Grabińskiego, twórcy horroru kolejowego. Od tamtej pory z wielkim sentymentem sięgam po nie co kilka lat, więc jak w zapowiedziach zobaczyłam, że jest coś z horroru kolejowego wiedziałam, że muszę sama to sprawdzić.
Opowiadania są fajnie napisane, zrozumiałym językiem pomimo słownictwa technicznego typowo kolejowego z niezłymi dialogami z czarnym humorem. Tutaj zwykłe miejsca, czyli stacje kolejowe są owiane mroczną tajemnicą a sytuacje, z którymi borykają się bohaterowie z pogranicza świata nadprzyrodzonego.
Intrygujące i mroczne takie jak lubię, pociągi widmo, tajemnicze wagony, echa katastrof kolejowych domagających się wyjaśnienia…
Najbardziej wzruszyło mnie opowiadanie “Jełop”. Za najlepsze uważam Wagon 10. Niedzielna wycieczka z tajemniczym wagonem, którego rozwiązanie zagadki sięga czasów Holocaustu…
Wydanie jest przepiękne, uroku dodają czarno białe fotografie.
Jestem zadowolona z tej lektury. Polecam.

katooola

Opinia ukazała się na portalu lubimyczytac.pl

Link do opinii

Miłość do kolei i jej zawiłości widać z kartek książki Marcina na każdej jej stronie. To bardzo duża zaleta bowiem zawsze treści pisane z pasji są bardziej dopracowane, ciekawsze, bardziej intrygujące i wciągające. Tutaj dokładnie tak jest. Każde z opowiadań może być zamkniętą całością, ale poukładane w cykl stanowią pewną, przemyślaną i logiczną ciągłość, która tylko dodaje uroku i powoduje, że z ochotą przekładamy kartki w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie: “jak to się zakończy”. Autor nie ukrywa, że wzoruje się na prozie p. Grabińskiego i zdecydowanie trzeba przyznać, że mistrzowi wyrosła doskonała konkurencja. Nie tylko w formie przekazu, ale też i umiejętności budowy napięcia. Klimat czuć z każdego akapitu, a gdzie trzeba to i w oku łezka się kręci.

Należę do tych szczęśliwców, którzy dotarli do tego co Marcin napisał już wcześniej, na jego stronie internetowej (covalus.pl). Mimo, że nie mam problemu z przyswajaniem treści za pomocą nośników elektronicznych to książkę czyta się doskonale. Dobrze dopasowana czcionka, zdjęcia (choć tych może by i mogło być nieco więcej), układ – wszystko się zgadza. Czasem może gdzieś jednosylabowiec trafił na koniec zdania, czy we “flow” czytanej treści coś zgrzytnęło. Detale, bardzo mało istotne detale.

Ponieważ, jak Marcin, jestem miłośnikiem kolei to dla mnie wszystkie pojęcia ze świata kolejowego tajemnicy nie stanowiły, ale być może więcej zainteresowanych by mogło sięgnąć po “Bilet” gdyby w treści znalazło się miejsce na słowniczek wyjaśniający te słowa, które kolejarze rozumieją, a dla “obcych” jest to nieznany język. Za to minus.

Generalnie – Kawał dobrze wykonanej literackiej roboty, szczególnie dla kogoś, kto lubi prozę “z dreszczykiem”, nie tylko dla miłośników pociągów.

Autor: sheriff Szynkiewicz

Opinia ukazała się na portalu lubimyczytac.pl

Link do opinii

Bilet w tamtą stronę - Marcin Kowalczyk - Recenzja

Stereotypowy nerd oprócz zainteresowania szeroko pojmowaną fantastyką z reguły z rozrzewnieniem spogląda jeszcze w kierunku „papierowych” RPG-ów, gier komputerowych lub… kolejnictwa. Choć dwa pierwsze obszary są mi bliskie, to o pociągach wiem tylko tyle, że istnieją. Świat jest jednak pełen ludzi, którzy z ogniem w oczach potrafią opowiadać o starych lokomotywach, rodzajach wagonów czy sposobach ich obsługi. To właśnie z myślą o nich powstał zbiór opowiadań pod tytułem Bilet w tamtą stronę.

Marcin Kowalczyk nie jest na polskiej scenie kompletnym debiutantem, lecz przyznam, że osobiście nie miałem z jego twórczością styczności, więc nie do końca wiedziałem, czego się spodziewać. Wydawca reklamuje Bilet… jako zbiór opowiadań grozy, ale to nie do końca prawda. Owszem, nie zabrakło nawiedzonych lokomotyw czy pojawiających się znikąd tajemniczych wagonów, ale trafiają się też o wiele bardziej przyziemne – co nie znaczy nudne! – historie. W jednej z nich bohaterowie starają się na przykład rozwikłać historyczną zagadkę (fikcyjną rzecz jasna, ale całkiem wciągającą). Ba, nie zabrakło nawet opowiadania komediowego, dzięki któremu dowiemy się, że pracując na kolei warto mieć mocny żołądek. Głowę też swoją drogą.

Wbrew pozornej jednorodności tematycznej nie ma się więc co obawiać nudy. Mimo to wszystkie teksty mają pewną cechę wspólną – są najlepszym dowodem na to, że deklarowana przez autora miłość do kolejnictwa jest prawdziwa i goreje mocnym płomieniem. Jako kompletny laik miałem niekiedy poważne problemy ze zrozumieniem fragmentów, w których Kowalczyk rzuca się na głęboką wodę i zgłębia pracę kolejarzy, nie szczędząc czytelnikowi specjalistycznego języka oraz nazw konkretnych lokomotyw czy urządzeń do ich obsługi. Czułem się jak pacyfista, który dostaje do ręki powieść pisaną przez byłego żołnierza, ale zakładam, że zaznajomieni z tematem będą wniebowzięci. Na moje oko wyglądało to całkiem przyjemnie, choćby z racji na fakt, że zawsze miło jest posłuchać kogoś znającego się na rzeczy.

Jeśli miałbym opisać wrażenia płynące z większości opowiadań, powiedziałbym, że należy spodziewać się czegoś w rodzaju połączenia stylu Stephena Kinga i Andrzeja Pilipiuka z powieści nie-Wędrowyczowskich (choćby Szewca z Lichtenrade). Od pierwszego z wymienionych panów Kowalczyk czerpie tendencję do skupiania się na małych wioseczkach czy obrzeżnych osadach, w których senna codzienność zaczyna nagle ustępować miejsca tajemniczym wydarzeniom. Z Pilipiukem łączy go zaś charakterystyczne rozumienie historii oraz miłość do tego co stare i niekoniecznie przydatne, ale za to niewątpliwie klimatyczne. Ciężko opisać to słowami, ale to trochę tak, jakbyście weszli na babciny strych i zaczęli grzebać w zgromadzonych tam szpargałach. W nozdrza uderza zapach kurzu, pot leje się z czoła, ale usta unoszą się w wywołanym wspomnieniami uśmiechu. To, że Kowalczykowi udało się we mnie wywołać podobną reakcję, mimo że pociągi nie znaczą dla mnie wiele, daje dobre świadectwo jego umiejętnościom i obiecuje prawdziwą ucztę dla osób zainteresowanych tematyką.

Do tej pory pomijałem kwestię bohaterów i stało się tak nie bez przyczyny. Nie żeby wypadali fatalnie, są jak najbardziej w porządku, tyle że brak im charakterystycznych cech, które unieśmiertelniłyby ich w mojej pamięci. Odgrywający zwykle pierwsze skrzypce Covalus (cóż za zupełnie przypadkowy pseudonim!) to typowy, żyjący we własnym świecie pasjonat. Kolejnictwo jest jego pierwszą i jedyną miłością, a świat poza nastawniami i podobnymi miejscami mógłby dla niego w zasadzie nie istnieć. To sympatyczny gość, jednak dam sobie rękę uciąć, że za tydzień zapomnę o jego istnieniu. Na plus (choć pewnie nie dla wszystkich) wybija się za to niejaki Kalota. Temu to akurat nie sposób odmówić charakteru! Wyobraźcie sobie zrodzonego z rodzinnych legend wujka Władka. Facet jest głośny, uciążliwy dla otoczenia, nie stroni od alkoholu i raz po raz wali głupawymi powiedzonkami, ale z drugiej strony w trudnej sytuacji stanie za tobą murem i rzuci się na wszystkich, którzy chcą ci w jakiś sposób zaszkodzić. Diabli wiedzą: kochać tu takiego czy nienawidzić? Jakby nie było trzeba Kowalczykowi przyznać, że Kalota budzi emocje, a to zawsze ogromny plus.

Bilet w tamtą stronę nie jest może materiałem na wielki hit, ale z pewnością zaliczyłbym go do grona najoryginalniejszych książek tego roku. Lubię tych wszystkich rycerzy, wojowników i innych odkrywców, ale czasem człowiek potrzebuje po prostu odmiany. Możliwość przeniesienia się na kilka godzin w zupełnie nieznany mi świat kolejnictwa, podlany gdzieniegdzie klimatem grozy, okazał się całkiem miłą niespodzianką i jeśli tylko pociąg Kowalczyka wybierze się kiedykolwiek w kolejny kurs, najpewniej zaklepię sobie miejsce w wagonie. Do tego czasu może nawet będę potrafił odróżnić go od tysiąca innych.

Autor: Michał „Mrozie” Mróz
Opublikowano: 18.08.2020 14:26

Recenzja ukazała się na portalu https://enklawanetwork.pl

 Link do recenzji

---

Kolej ma w sobie coś magnetycznego i tajemniczego. Nie bez powodu, tak wiele dzieci uwielbia przyglądać się maszynom w ruchu. “Bilet w tamtą stronę” Pana Marcina Kowalczyka jest hołdem dla horroru Stefana Grabińskiego. Czuć inspirację. Dorównać mistrzowi jest ciężko, mierzyć się z jego piórem. Co więc w sytuacji, gdy klamrą tematyczną jest kolej? Temat został przedstawiony obszernie w książce Pana Stefana, pod tytułem “Demon ruchu”. Gdybym miała do czegoś spójną prozę w tej książce ukazanej porównać, z pewnością byłoby to dobro.
“Bilet w tamtą stronę” zawiera ogrom suspensu, jest niedopowiedzeniem. Balansuje między jawą, a marą. Stanowi widok na nieprzewidywalność kolei, jej duszną i często przytłaczającą historię. Bohaterowie w niej ukazani, widzą różne nieprzewidywalne zjawiska, niestety spotyka ich często ostracyzm wśród współpracowników. Są wypełnieni strachem, obawiają się miejsc mogących im przynieść zgubę. Nie brak tu katastrof kolejowych czy widma Holokaustu ( myślę, że nikomu nie muszę tłumaczyć, że to właśnie dzięki temu środkowi lokomocji, wielu zostało wywiezionych, lub w nim pozbawionym życia). Okazuje się, że czasem nie warto walczyć z przeznaczeniem, siłą wyższą. Lepiej się jej podporządkować… ale to tylko pod warunkiem jeśli pragniemy przeżyć. Pasja zaś, potrafi być przekleństwem. Sięgnijcie po ten zbiór, jeśli lubujecie się w niespiesznych horrorach napisanych prozą. Tu nic nie jest powiedziane wprost. Coś się pojawia, by za chwilę stać się efemeryczne. Czasem to, co niedopowiedziane przeraża najbardziej. Buduje w nas lęk. Tak jest i tutaj. Przeszkadzały mi fachowe terminy związane z tym zawodem. Przyznaję, sprawdzałam słowa w trakcie lektury. Zdecydowanie widać w autorze miłość do kolei. To się odczuwa każdą komórką ciała. Muszę wspomnieć również o wyjątkowych fotografiach i bilecie przypominającym czasy II Wojny Światowej. To podsyca wrażenia w trakcie czytania, budzi wyobraźnię.
Książka Pana Marcina będzie gratką dla wielbicieli Grabińskiego, jak również dla osób lubujących się w grozie zostawiającej czytelnikowi pole do własnej interpretacji tekstu pisanego.

Autorka: EFEMERYCZNOSCCHWIL

Opinia ukazała się na portalu lubimyczytac.pl
Link do opinii

---

Bilet w tamtą stronę – fascynująca podróż w mroczne kłęby pary pociągów

 24 sierpnia, 2020  Wiktoria Pietrzak  

Chyba nie ma osoby, która nie przepada za jazdą pociągiem. Jednak czy ktokolwiek zastanawiał się, jak wygląda od kuchni praca na kolei? Marcin Kowalczyk w swojej najnowszej książce Bilet w tamtą stronę pokazuje nam, że nawet wśród pociągów czai  się mrok.

 

Bilet w tamtą stronę to zestawienie nierzadko szokujących przygód pracowników różnych stacji. Książka ta jest antologią, co tylko dodaje jej ciekawości i każde opowiadanie czyta się z coraz większą ekscytacją. Jak mówi opis – Bilet w tamtą stronę to opowieści, w których poniekąd odnajdziemy echo kolejowego horroru Stefana Grabińskiego.

Wszystko dookoła spowijała mgła. Wilgotna i ciężka, pokrywała dotykane przedmioty warstwą zimnej wilgoci. Słaby wiatr, zbyt słaby, by rozrzedzić te całuny, wciskał się w ludzkie ciała muskając skórę zgrzybiałym dotykiem.

W tej antologii spotykamy się z wieloma niewytłumaczalnymi zjawiskami, szokującymi wydarzeniami. Bohaterowie są żywi, nieszablonowi, można odczuć, jakby ktoś opowiadał nam historie o ludziach, których znamy. Opowiadania łączą w sobie historię, tajemnice i intrygującą paranormalność. Otrzymujemy fantastyczne opisy morderstw dokonywanych podczas okupacji, zdarzeń, których nie da się racjonalnie wytłumaczyć. Pociągi widma, znikające w dziwnych okolicznościach, wypadki, których przyczyn nikt nie potrafi wyjaśnić, tajemnicze napisy, faksy – wszystko okraszone mrokiem i intrygą.

Wizualny efekt i język, które dodają uroku

Oprawa graficzna również zasługuje na chwilę uwagi. Okładka autorstwa Krzysztofa Bilińskiego wypełnia ciekawością, zapraszając nas do tego interesującego świata. W środku zaś uraczono nas pięknymi zdjęciami obiektów związanych z koleją. Fotografie wykonane przez Marcina Kowalczyka i Piotra Goszczyckiego są doskonałym uzupełnieniem książki, dodając całości ciepła i fascynacji.

Czasoprzestrzeń jest krainą uporządkowanych praw. Gdy powstał człowiek, poruszał się w niej jak nowo narodzone dziecko. Nieporadnie, przestraszony i człapiący w wymyślonym przez siebie kierunku.

Język powieści jest dojrzały i poważny. Nie ma tu miejsca na prostotę czy młodzieżowe słownictwo. To misterium grozy zdecydowanie nie należy do przyjemnych i szybkich czytadeł, dlatego trudny język pasuje jak ulał. W opowiadaniach spotykamy się z często niezrozumiałymi nazwami, jak oznaczenia składów czy przeróżne kody. Może to sprawiać lekką trudność, jednak nieznajomość ich nie odbiera przyjemności z lektury.

Podsumowując, Bilet w tamtą stronę to fantastyczna, choć szokująca, podróż do świata kolei. Autor zabiera nas do tajemniczych i przerażających miejsc, do wydarzeń, które odbierają mowę i nie pozwalają zasnąć. To wartościowa wycieczka, na którą powinien wybrać się każdy.

Moja ocena: 10/10

Wiktoria Pietrzak

Recenzja ukazała się na portalu: writerat.pl

Link do recenzji

---

Czas nie stoi w miejscu. Któregoś dnia Wydawnictwo Lingua Mortis  zaprosiło mnie do udziału w antologii “Nocne Mary. Opowieści niekoniecznie na dobranoc.” Nadmienię, że oprócz wielu znamienitych krajowych autorów, swoje trzy grosze dodał sam Graham Masterton. Na potrzeby zbioru oddałem opowiadanie “Płaskowyż”. I zostało zaakceptowane. Zbiór ukazał się drukiem 14.10.2023 roku.

Jest do kupienia na:

https://darkbook.pl/product/nocne-mary-opowiesci-niekoniecznie-na-dobranoc/

Co dalej… zobaczymy.

---